Vergeef ons dat we de achtste langspeler van dit Duitse trio wat langer hebben laten rijpen. Wie de composities van deze cultband een eerlijke kans wil geven, moet immers bij machten zijn om het juiste moment af te wachten. Bohren & Der Club of Gore maakt geen muziek voor uw alledaagse activiteiten. Ze scheppen sfeerimpressies van bruine kroegen met loodzware, doorhangende gordijnen die passend zijn voor één of andere obscure David Lynch-film. Kernwoorden zijn log, ultra-traag en sensueel. Hoe dan ook brengt de muziek een soort van berustende schoonheid met zich mee. Schoonheid die schuilt in melancholische donkere tinten zoals dat van een glas rood. Port of wijn, aan u de keuze.
Black Sabbath in een jazz-outfit is de slagzin die wij het best vonden passen bij ‘Patchouli blue’, de bands eerste plaat in zes jaar. In feite past die benaming bij elke uitgave van de Duitsers, want al meer dan twintig jaar kent Bohren & Der Club of Gore de weg naar de ‘doom’ en ‘gloom’ van de duisternis. Van de synthdrones op ‘Sunset mission’ uit 2000, tot en met de pianofundamenten van ‘Piano nights’ uit 2014 staan ze behoorlijk los van de rest van de muziekwereld. De rode draad doorheen het oeuvre van Bohren is de, soms tot op het randje van kitsch afstevenende, saxofoon die in combinatie met vibrafoon de term sensueel soms ontpopt.
Op de nieuwe plaat van de heren is die unieke nachtelijke sound onveranderd. ‘Sollen es doch alle wissen’ wekt de innerlijke geest aan met zwoele saxofoonriedels. Ook ‘Verwirrung am Strand’ suggereert een striptease in een ondergrondse nachtclub. Het flirterige vraag -en antwoordspel tussen saxofoon en vibrafoon in samenwerking met het ontzettende trage tempo draagt wederom bij aan de mystieke sfeer.
Sinds lang maakt het trio ook nog eens sporadisch gebruik van de elektrische gitaar (‘Total falsch’). Het openingsnummer zou niet misstaan op de score van Twin Peaks. Aanzwellende orgeltonen zorgen voor de perfecte overgang naar een gevoel van extase wanneer de tergend trage, haast strompelende brushes over de snaredrum schuifelen. Ook het ruim negen minuten durende titelnummer ‘Patchouli blue’ brengt typische Twin Peaks vibes met zich mee.
De rokerige nachtclubjazz met hoge ambient factor van Bohren & Der Club of Gore houdt na zeven voorgaande platen nog steeds makkelijk stand. Het Duitse trio doet na al die jaren allesbehalve aan vernieuwing, maar versterkt zijn ware cultimage alweer met een bijzondere toevoeging. ‘Patchouli blue’ weet zelfs perfect te wedijveren met cultklassiekers als ‘Sunset mission’ en ‘Black earth’. We raden aan deze plaat niet op repeat te zetten, spaarzaam om te gaan met elke draaibeurt en zeker te voeden na middernacht.
