Yeezy season is in full effect, te beginnen met het nieuwe album van Pusha T. De albumpromotie verliep van Kanyes kant op zijn minst opmerkelijk, met een hele schare twijfelachtige tweets over onder meer MAGA-petjes en inhoudelijk weinig coherente boodschappen over “free thinking”. Ten dele is het daardoor ergens spijtig dat Yeezy hiermee de aandacht wegtrekt van Pusha T zelf. Toch is ‘DAYTONA’ de eerste test van vijf albums om te zien hoe de carrière van Kanye zich verder ontwikkelt. Over Pusha T bleven de verwachtingen eerder aan de “lage” kant. De man bewees zich in de jaren 2000 als de helft van Clips, en ook zijn solo-carrière was van een meer dan behoorlijk niveau.

Door het feit dat ‘DAYTONA’ volledig geproduced is door Kanye, wordt meteen gemikt op dezelfde chemie die in het verleden heerste tussen Pusha T en Kanye (zoals op bijvoorbeeld ‘Runaway’ en ‘Mercy’). In die zin is de albumlengte meteen een statement van jewelste. In tegenstelling tot huidige trends in de hiphopomgeving, wordt hier geopteerd voor slechts zeven nummers die de 21 minuten niet overschrijden. ‘DAYTONA’ moet er dus boenk op zijn op die keuze te verantwoorden.

Vanaf de intro van ‘If you know you know’ is duidelijk dat Kanye muzikaal weer zijn creatieve zelve is. Na telkens opnieuw de grenzen van het genre te verleggen of losweg te overschrijden, krijgen we hier een throwback naar de begindagen van de producer. Korte samples, afgewisseld met gierende mpc-beats zijn de ideale ondergrond waarover Pusha T zijn kenmerkende cocaïne-raps kan neerleggen. Over het hele album blijkt dat de rapper weinig aan zijn inhoudelijke recept gesleuteld heeft. Met een overtuigend realisme rapt hij over zijn dealerverleden. Thematisch is dit absoluut geen nieuw gegeven, maar door verschillende details komt dit wel een heel stuk overtuigender over dan veel van zijn collega’s. Kritiek op the game is er wel meer op ‘DAYTONA’. Met “A rapper turned trapper can’t morph into us/but a trapper turned rapper can morph info Puff” blijft hij nog eerder op de vlakte over wie hij nu in het vizier neemt. Op afsluiter ‘Infrared’ houdt King Push zich echter niet meer in. De tracktitel is tekenend. Push ziet duidelijk wat veel andere niet kunnen of willen zien. Lil Wayne wordt in een mengeling van medelijden en realness op zijn plaats gezet (“Flash without the fire”), al is het vooral Drake die eraan moet geloven. Niet geheel onterecht wordt getwijfeld aan de oprechtheid van de Canadees, en dan komt vooral zijn vermeende ghostwriter in het vizier. Hoewel Drake aan de top van de hiphopgame staat, geeft Pusha T duidelijk zijn mening over “pop-rap”. Het bewijst hoeveel belang de rapper hecht aan authenticiteit, en persoonlijk is het een opluchting dat een artiest als hij dit opnieuw op de voorgrond plaatst.

Lyrics als deze kunnen snel omslaan in trash talk als de beats niet goed zijn, maar ‘DAYTONA’ is evengoed een overwinning voor Kanye. Als executive producer grijpt hij nu terug naar recepten uit het verleden. Soul-samples zijn alomtegenwoordig en eisen vaak een prominente plek op. In ‘Come back baby’ is het refrein in plaats van een commercieel meer logische feature, een slim ingezette sample waarbij de emoties sterk contrasteren met de andere delen van het nummer. Tussen die refreinen in, rapt Pusha T over kille snaredrums met een bijna benauwende donkerte. Ook ‘Hard piano’ gebruikt een gelijkaardig recept. Dankzij een piano en mpc krijgt de song de nodige gevoeligheid mee om de introspectieve teksten van Push en Rick Rosste dragen, en opnieuw weet het refrein licht te schijnen over de song. ‘What would Meek do?’ toont dan weer een hardere kant. Hier geen zoete, oude stemmen, wel gortdroge snares. Het is het ideale fundament waarop zowel Pusha T en Kanye West zich naar hun critici richten. Bij Kanyes verse komen meteen herinneringen naar boven aan ‘I love Kanye’ wanneer hij refereert naar ‘Lift yourself’. De interactie tussen Pusha T en Kanye is bijna geperfectioneerd, al worden we niet veel wijzer van Kanye’s deel. Het lijkt erop dat we voor een verklaring van zijn gedrag nog moeten wachten op zijn eigen album.

DAYTONA lost dus de torenhoge verwachtingen volledig in. Kanye is op zijn allerbest, en Pusha T krijgt de ideale beats om zijn drugraps te verkondigen. Critici (en/of Drake-stans) kunnen opwerpen dat de teksten wel weer erg hetzelfde zijn. Dat is een terecht punt, al heeft Pusha T het pochen tot een hogere kunst verheven. Het zou tenslotte vreemd zijn moest de rapper het plots over andere onderwerpen hebben dan degene waarop hij zijn hele status heeft gebouwd. Zo is ook de albumduur een verademing. Less is more, en dat zorgt ervoor dat er geen concessies gedaan moeten worden. ‘DAYTONA’ moet het niet hebben van radiovriendelijke songs, maar scoort door een visie uit te werken zonder overbodige aanhangsels. Als de rest van de door Kanye aangekondigde albums even goed klinken, wordt juli 2018 een maand die de geschiedenis ingaat als de wederopstanding van Yeezus.