Protomartyr verscheen vorig jaar op ondergetekende z’n radar na de release van hun tweede studioalbum ‘Under color of official right’. De fuzzy postpunk van het viertal uit Detroit werd toen overal met open armen onthaald. Nu is er een opvolger, ‘The agent intellect’, en deze 45 minuten durende plaat kon eveneens reeds rekenen op heel wat bijval. Ook van ons.
Want ‘The agent intellect’ is alle respect waard. Opener ‘The devil in his youth’ mag dan beginnen als een Libertines-nummer, eenmaal Joe Casey zijn mond open trekt, gaat die vergelijking niet meer op. Nee, vanaf dan kunnen we spelen met verwijzingen naar The Birthday Party, de eerste band van Nick Cave. Het helpt natuurlijk dat Caseys stemgeluid zwaar aanleunt bij dat van die laatste. En ook zijn manier van zingen valt terug te koppelen naar onze favoriete Australiër: hoekig, predikend en met mantra’s smijtend. Want, hoewel de teksten van Casey bol staan van de symboliek, zijn het toch vooral die geaccentueerde zinsnedes die als zweepslagen op ons afgevuurd worden.
Zo gaat ‘Boyce or boice’ over twee demonen. Een onwaarschijnlijk sterk concept maar wij onthouden vooral dat blaffende “You let them into our home” in het refrein. Of het mantra op het einde van hoogtepunt ‘Pontiac 87’: “There’s no use being sad about it / What’s the point of crying about it”. We doelen hier niet enkel op de inhoud van de lyrics maar ook op de manier waarop ze door Casey afgevuurd worden. De vocalen van de man zijn in volledige synergie met de muziek; emotioneel, zelfs als je niet luistert naar wat er gezongen wordt, en meeslepend zonder te vertrouwen op grote woorden.
Muzikaal horen we postpunk met wortels in de jaren 70, en dan bedoelen we niet enkel in het werk van Joy Division. Het lijzige halen ze bij die groep, maar de energie die we in nummers als ‘Uncle mother’s’ of ‘Clandestine time’ terugvinden, is duidelijk geïnspireerd door bands als The Fall of recenter Eagulls. En toch, en toch… Protomartyr is geen doorslagje van zijn invloeden. Nee, ze smijten er nog wat psychedelica bovenop, voegen wat shoegaze toe en komen zo tot een heel eigen sound. Het mooiste voorbeeld daarvan moet ‘Why does it shake?’ zijn. Dat begint met een onbehaaglijk aanvoelende hangende opbouw: net wanneer je denkt dat de song finaal gaat openbreken, verandert het ritme volledig en bouwen de heren aan een hypnotiserend shoegaze-muurtje.
Protomartyr is een band in volle ontwikkeling en met elk nieuw album merken we grote stappen voorwaarts: niet enkel op muzikaal vlak maar ook op tekstueel vlak en de manier waarop deze twee elkaar aanvullen. De groep bestaat uit een bende slimmeriken. Ze kennen de geschiedenis van postpunk en hebben goed geluisterd naar verschillende dingen, maar vergeten daarbij hun afkomst (Detroit! Motor city!) niet. En dat hoor je, zowel in de teksten als in de muziek.
Protomartyr speelt op 9 november in de Botanique. ‘The agent intellect‘ werd verdeeld door Konkurrent.
