Princess Nokia kroonde zich de afgelopen jaren tot één van de meest interessante artiesten in de underground hiphop. Zelfzeker en grofgebekt ging ze alle gevestigde waarden te lijf. Je kan je bijgevolg onze frons voorstellen toen ze eind februari aankondigde een “emo mixtape” uit te brengen. Geen hiphop met een emotioneel kantje, wel “real alternative music” met invloeden van Elliot Smith en Paramore. Helaas klinkt het opzet op papier interessanter dan op plaat – mixtape, excuseer.

Stond Princess Nokia vorig jaar nog vervaarlijk in het rond te zwaaien met haar kitana’s op ‘1992 deluxe’, dan zet ze nu een scheermesje in haar hiphop. De beats zijn spaarzaam en sloom, en heel wat nummers steunen op een akoestische gitaar en gitzwarte, onverbloemde teksten. Nu weten we uit ervaring dat heel wat twintigers onder invloed van hormonen een “cut my wrists and black my eyes“-fase hebben gehad, en daar achteraf ook met de nodige dosis zelfrelativering op terugkijken. Princess Nokia heeft – de naam alleen al – meer dan genoeg gevoel voor humor, maar op ‘A girl cried red’ klinkt ze zo zwaarmoedig en puberaal dat we twijfelen of dit album – mixtape verdomme, we leren het ooit wel – nu een eerbetoon aan of parodie is op haar favoriete bands. Die cover alleen al, met uitgestreken middelvinger en Slipknot-shirt, balanceert op de dunne grens tussen cool en corny.

De timing van de emo mixtape – zie je wel – is niet helemaal onlogisch. Rapper Logic kreeg het nummer van de Amerikaanse zelfmoordlijn zelfs in de Billboard-hitlijst. Brand New maakte vorig jaar een glorieuze comeback en Pinegrove verenigde succesvol emo- met indierock – enkel om daarna hun carrières gefnuikt te zien door beschuldigingen van seksueel misbruik. Iets beter verging het Phoebe Bridgers en Julien Baker, die ook nooit hun voorliefde voor Paramore en Bowling For Soup hebben verstopt. Alleen verwacht je dat nu eenmaal meer van artiesten uit het gitaarwereldje. De emo-outing van een rapper en rolmodel als Princess Nokia is een pak verrassender. Dat verrassingselement werkt een eerste luisterbeurt, maar na een paar keer blijkt hoe oppervlakkig het materiaal op ‘A girl cried red’ eigenlijk is.

“Smash my heart in pieces / It looks so good on the floor” keert als mantra een paar keer terug doorheen de plaat. Verder heeft Princess Nokia last van liefdesverdriet en weet ze niet wat ze met al haar geld moet doen. Enerzijds lijkt Nokia kapitalistische trekjes te vertonen (“I make money to replace you, used to love you, now I hate you” in ‘For the night’), anderzijds worstelt ze met de eenzaamheid die succes met zich meebrengt (‘At the top’). De nijdige passages worden jammer genoeg ontkracht door een autotune die alle emotionele geladenheid gladstrijkt. Enkel op afsluiter ‘Little angel’ is de ietwat puberale directheid een meerwaarde voor het geladen eerbetoon aan een overleden vriend. Het beste emonummer lijkt verloren te zijn gegaan aan ‘Interlude’, dat veelbelovend begint maar dan interlude-gewijs afbouwt naar niks. En dus moeten we het stellen met het opzwepende ‘Look up kid’, dat door de vlakke productie veel van z’n kracht verliest.

Eerlijk: we weten niet goed wat we met dit genre-uitstapje moeten. Lang leve creatieve vrijheid en zo, maar Princess Nokia maakte net iets meer indruk toen ze stereotypen te lijf ging in nummers als ‘Tomboy’. Als conclusie hebben we even gecheckt op de website ‘Is this band emo’ (ja, die bestaat) of Princess Nokia nu definitief emo is, of toch vooral een fantastische stem binnen de hiphopscene blijft. Het super definitieve en allesomvattende oordeel: “dropping a mixtape with the word emo in it, doesn’t make it emo. It’s sorta like Emo Nite. It’s definitely a night, but not emo.”

Princess Nokia speelt zaterdag 14 juli op Dour (info & tickets).