Hoewel guerilla-beweging Vietcong de Amerikanen het hoofd kon bieden, bleek de publieke opinie te sterk voor de gelijknamige band. Geruggensteund door Darwin, die reeds in de negentiende eeuw verkondigde dat het de best aangepaste is die overleeft, drong er zich een natuurlijke evolutie op. Met de – niet bepaald lichtzinnige – keuze voor Preoccupations, komt de band alvast zeer gevat uit de hoek.

Wil men de survival of the fittest kracht bijzetten mag er natuurlijk niet op de lauweren gerust worden. ‘Preoccupations’ dient zich frisser aan dan zijn voorganger al blijft de toon onmiskenbaar zwaarmoedig. ‘Anxiety’, ‘Monotony’, ‘Degraded’… Het continue touren tijdens de afgelopen twee jaren lijkt zijn sporen te hebben nagelaten. Ware het niet dat – verrassing – de plaat veelzijdig en onbevooroordeeld klinkt. ‘Anxiety’ start met een langgerekte drone en een venijnige drum omringd door het kletteren van metaal. Een ideaal kader om Matt Flegel koeltjes “Encompassing / Anxiety” te laten declameren. Vietcong/Preoccupations (schrappen wat niet past) ten voeten uit, tot de synths en backings enige soort van verdoken vrolijkheid binnenbrengen. De nadruk wordt, net door het pertinent gebrek aan bewogenheid in de stem, op de emotie gelegd.   

Tijdens ‘Zodiac’ spelen de meest interessante zaken zich niet op de voorgrond af – hoera voor subtiele bongogeluiden. Door de zorg die wordt besteed aan details en secuur gekozen accenten bewerkstelligt Preoccupations een opmerkelijke bontheid. Een die wordt versterkt door de vocale beheersing en nuance die Matt Flegel aan de dag legt. Terwijl hij de ene maal rauw en dreigend klinkt, overheerst een track later gemoedsrust en zelfs hoop. Hij vat hierdoor de geest van de nummers op minutieuze wijze.

“You don’t have to say sorry / For all the things you failed to do.” Het is een zinsnede die hun vorige debuut nooit gehaald zou hebben. Net als de in de jaren tachtig gedrenkte synthlagen waarmee weelderig gestrooid wordt tijdens ‘Memory’. Vergelijkbaar met ‘March of progress’ uit ‘Vietcong’ bevat het drie muzikale hoofdstukken die zich ontwikkelen van herkenbare grauwe postpunk richting Future Island-achtige gelukzaligheid. Om te eindigen in meer dan vijf minuten feedback en je daarmee op nogal cynische wijze terug met de voeten op de grond zet. Een memorabel stuk muziek dat in iedere non-hitlijst bovenaan zou moeten staan.

Hun vale leefwereld wordt gecounterd door goesting. Dankzij stevig stuwende drums en hooks spuiende gitaren zit ‘Stimulation’ boordevol verlangen, terwijl het gitzwarte er langs alle kanten uitloopt. Al bevat de plaat met de minuut durende grijzige ballad ‘Sense’ een staartbeentje waarvan we het nut nog niet geheel inzien. ‘Forbidden’ is dan weer zoals mannelijke tepels: weinig functioneel, al zouden we ze missen mochten ze er niet zijn.

‘Fever’ zet een orgelpunt achter een album dat de mogelijkheden van de band exponentieel doet groeien. Preoccupations wentelt zich er in ambiguïteit doorheen, door een ondoordringbare muur op te trekken die bezaaid is met een soms onbetrouwbare vorm van minzaamheid. Minder mokerslag, meer songdriven. “You’re not scared / Carry your fever away from me.” Er zijn nog steeds veel demonen te geselen maar ze worden benaderd met een groter arsenaal aan slinkse technieken. De wereld mag er dan niet rooskleuriger op geworden zijn, het kader rondom de grauwheid durft al eens een waas van kleur te bevatten.

“We laugh in the darkness and it’s allright.” Niemand die de zaken beter kan samenvatten dan de band zelf. Deze tweede debuutplaat evenaart zelfs de eerste. Dat doen er niet veel hen na.

Album verdeeld door Konkurrent.

Lees hier ons interview met de band.

Preoccupations stelt binnenkort het nieuwe album voor in de Botanique (12.11, info & tickets)