Pond staat voor velen bekend als het zotte, kleine broertje van Tame Impala, met heel wat leden die geregeld schipperen tussen beide bands. Lang was Pond dan ook zowat de eigenzinnige lolploeg van heel de Australische Perth-scene rond Kevin Parker en co, maar de laatste paar albums lijken Nick Allbrook en z’n vrienden wat volwassener te zijn geworden. Dat proces zet zich in 2017 schijnbaar ononderbroken voort. Op ‘The weather’ klinkt de band wederom spacey, eclectisch en opwindend.  Dat alles gelukkig wel nog steeds zonder dat ze zichzelf te serieus nemen.

Twee jaar terug zette Pond op ‘Man it feels like space again’ al koers richting de weirdste en meest gezellige uithoeken van het universum en daar hadden de Australiërs het klaarblijkelijk naar hun zin. Tijdens opener ’30.000 megatons’ beginnen ze aan een nieuwe ruimtereis, in een song waar de epische synthesizerklanken samen met het opbouwende gebrul van Allbrook ons bijna letterlijk doen opstijgen. ‘Sweep me off my feet’ en ‘Paint me silver’ zijn vervolgens zowat de meest aanstekelijke nummers die ‘The weather’ rijk is: futuristische, psychedelische pop wel te verstaan, met wie anders dan ‘grote broer’ Kevin Parker achter de knoppen. ‘Currents’, iemand?

De vocals van de excentrieke Allbrook vloeien naadloos over in de ondoordringbare geluidsmuur van de met chorus overgoten gitaren en maffe blieps. Toch kunnen we ze nog net genoeg onderscheiden om te horen hoe Nicholas zingt over een dystopische stad uit de toekomst, waar de mensheid tegen zichzelf strijdt om niet ten onder te gaan. De fantasierijke verhalen van de frontman passen perfect bij het opgeroepen, chaotische muzieklandschap. Is er al een soundtrack voor de aankomende remake van ‘Blade Runner’?

Tijdens ‘Colder than ice’ tekenen de discovibes van Jay Watson’s eenmansproject GUM present, met tegen het einde aan ook een eerste passage van een lading saxofonen, die voor een gekke, jazzy sfeertje zorgen. En niet voor het laatst: ook in ‘Zen automaton’ komen deze koperblazers naar de oppervlakte, in een bizar lounge-nummer met enkele etnische en psychedelische uitspattingen. De omvangrijkheid van ‘The weather’ wordt perfect weergegeven in ‘A/B’, dat halverwege plots transformeert van een hitsige elektronisch garage-zootje tot een serene piano ballad.

Al even bevreemdend is het futuristische kerstsfeertje van bij het twinkelende ‘Edge of the world (part 1)’ en ‘All i want for xmas’, waarvan die laatste overigens wordt afgesloten met een apen- en andere jungledieren-solo. Onze ruimte-expeditie komt op een meeslepende manier ten einde tijdens ‘Edge of the world (part 2)’. Titeltrack ‘The weather’ vormt met zijn wiebelende synth-klanken de perfecte song om nog even na te genieten en te reflecteren over de onvatbare vreemdheid die we zonet hebben mogen aanhoren. En tegen het einde aan stijgen we gewoon terug op.

Op ‘The weather’ laat Pond ons horen hoe psychedelische rock klinkt in een verre toekomst, in a galaxy far, far away. Nog steeds deinzen Nicholas en co er niet voor terug hun eigen, rare ding te doen en dat resulteert in een bombastisch en raadselachtig album met een volwassen sound, mede bewerkstelligd door muzikaal meesterbrein Kevin Parker. Nee, in tegenstelling tot het Belgische weer dezer dagen stelt Pond’s ‘The weather’ allerminst teleur.

Eind deze maand, op 29 mei, passeert Pond in de Trix in Antwerpen met de nieuwe plaat onder de arm. Voor tickets en info kan je terecht op de website van de zaal.