“Nonagon Infinity opens the door. Nonagon infinity opens the door. Nonagon infinity opens the door. Nonagon infinity opens the door.” En dan toch maar besluiten om de nieuwe plaat van King Gizzard even af te zetten tijdens het schrijven van deze review.

Om van een magnum opus te spreken is het misschien nog wat vroeg. Hoewel King Gizard & the Lizard Wizard acht albums bij mekaar schreef op zes jaar tijd, geloven we niet dat deze vrolijk gestoorde Aussies hun hoogtepunt al bereikt hebben. Dat gezegd zijnde, klinkt ‘Nonagon infinity’ als een bekroning. Laat ons het een tussentijds piekmoment noemen.

Wanneer de term ‘conceptalbum’ wordt opgerakeld is dat vaak pretentieus en onjuist. Bij ‘Nonagon infinity’ echter dekt geen enkele andere term de lading, of het zou sonic moebius strip moeten zijn. Zo omschrijft Ato Records dit eeuwigdurende album namelijk, en gelijk hebben ze. Al bij een eerste luisterbeurt blijkt het bijna onmogelijk om ‘Nonagon infinity’ af te zetten. Het idee voor zo’n sterk samenhangende plaat was er al in 2014, bij het schrijven van ‘I’m in your mind fuzz’, maar is pas drie albums later volgroeid. Het is een mooi kindje geworden. De enige echte kritiek die we kunnen geven: bij deze nieuwe van King Gizzard hang je er gegarandeerd voor veertig minuten aan.

Laten we het dan over de sound hebben. Alles wat al eerder aan bod kwam in albums van King Gizzard horen we verenigd op ‘Nonagon infinity’. Dat gaat van mondharmonica tot orgel, van funk tot ZZ Top en van Zappa tot een goeie dosis LSD. Verder kunnen we ook heel wat glam rock ontwaren, iets waar Ty Segall en zijn Muggers ook niet vies van zijn. Dat is zeker het geval bij ‘Big fat wasp’, waar fingerlicking guitarshreds de ruimte in worden gekatapulteerd tegen driehonderd kilometer per uur. De eerste vier nummers vormen één grote brok post-psychedelische waanzin, die het best te omschrijven valt als volle zon om middernacht. De videoclip die ‘Gamma knife’ begeleidt bevestigt: tovenaars en mysterieuze cirkels passen perfect bij de ietwat Oosters aandoende, bezwerende riff die het nummer draagt.

Als een soort entr’acte volgt dan ‘Mr. Beat’, waarbij alles even over een zonnige boeg gegooid wordt. Een vrolijk orgeltje lijkt alle zwaarte van de voorgaande draaikolk van gitaren teniet te doen. Stilte voor de storm heet dat dan, want met ‘Evil death roll’ worden we weer zeven dimensies verder geschopt. In ‘Invisible face’ horen we nog een streepje bossanova voorbijkomen. Of we zijn aan het hallucineren geslagen, alles kan. Als je dan het einde van ‘Open road’ haalt (en de plaat zoals het hoort op loop hebt gezet) is het eerste nummer ‘Robot stop’ daar weer. De cirkel is rond. En eindeloos.

King Gizzard & The Lizard Wizard komt op zaterdag 20 augustus naar Pukkelpop (info & tickets).

Album verdeeld door PIAS