Daniel Lopatin is buiten de helft van Ford & Lopatin ook de bricoleur achter Oneohtrix Point Never. De man verzamelt vreemde geluiden als beroep: samples uit oude videogames, filmscores, uit de natuur of stemflarden van passanten. Geluiden die hij vervolgens met een chirurgische precisie verknipt, manipuleert, herschikt, uit de context rukt en weer aan elkaar naait als waren het lapjes stof in een patchworkdekentje. Hij creëert zo geluidscollages in een poging om verloren herinneringen te herstellen. Een beetje zoals The Books dat ook doet, maar zonder de popmelodieën. Lopatin koppelt de bewerkte geluidsmonsters aan nostalgische, Tim Hecker-achtige ambient soundscapes.
‘Replica’ is het zesde album van Oneohtrix Point Never en meteen het meest toegankelijke. Verviel hij op zijn oude platen nog in langdradige drones en geforceerde stemmingen dan is ‘Replica’ een meer afgelijnd werk. De tien nummers op het album zijn allen gebaseerd op samples die Lopatin verzamelde uit televisieadvertenties uit de jaren tachtig. De uit die advertenties gedistilleerde soundbites worden strakke loops. Ze worden gefilterd en vervolgens begraven in echoënde analoge synths. Oude pianomelodieën duelleren met een vintage Juno-60. Stemmen klikken, ploffen, sissen, stotteren, hikken en haperen. Smakkende lippen uit een frisdrankreclame worden bijna-beats (‘Sleep Dealer’), vogelgeluiden doen opener ‘Andro’ muteren van een wiebelende retrofuturistische Boards of Canada-achtige trip in de soundtrack voor een tribale regendans. De Street Fighter-samples in ‘Child Soldier’ hakken er als een bijl in en ondermeer verknipte stemmen en waterdruppels maken van ‘Nassau’ een glitchy danstrack voor de hersenen.
‘Replica’ wordt zo een album waarbij je je fantasie de vrije loop kan laten gaan. Verleidelijk en meeslepend. Dramatisch en spookachtig, stil en dwaas op de juiste momenten. Mechanisch, maar met een warm, kloppend hart.
Album verdeeld door V2