‘Hymn To The Pillory’, een song die evenveel variëteit als klasse bevat, verdient een lofzang. Daarmee is het album van Nothing ‘Guilty Of Everything’, maar dan vooral erg schuldig aan een aangrijpende opener. Dit pakkende nummer opent de plaat met een ingetogen stukje gitaarspel waar de stem van Palermo je emoties zomaar, zonder enige waarschuwing, weet te raken. Maar wees op je hoede, na 90 seconden breekt dit nummer je droomsequentie binnen en troont het je voor luttele ogenblikken mee naar een wereld waar ingetogenheid en discretie geen vaste waarden meer zijn.
Deze nieuwe band rond Domenic Palermo brengt je een blending van duistere vocals en explosief snijdende gitaarpartijen. De wall of sound doet je trommelvliezen weleens zinderen en hun rijke soundscapes weten je te overdonderen . De groep uit Philadelphia, die heel wat wegheeft van My Bloody Valentine, ontstond in 2011 en komt nu met een eerste lp.
Het tweede nummer, ‘Dig’, laat duidelijk shoegaze aan je gehoor komen. Al is Palermo zelf geen fan van die term. “That word gets thrown around so much these days that I would hate to even be attached to it. Anybody who has a delay pedal and a reverb pedal, go grab a Jazzmaster and you’re a shoegaze band now.” En laat ons eerlijk zijn, deze muziek doet je eerder in de richting van de band dan naar je schoenen staren. ‘Somersault’ brengt dan weer iets wat in een ander universum lijkt thuis te horen, met hier en daar diepsnijdende gitaarpartijen en een aangrijpende wall of sound die de stem van Palermo dragen. Of was het nu omgekeerd?
Bij ‘Get Well’ en ‘Beat Around The Bush’ lijkt een sleur even de kop op te steken. ‘Beat Around The Bush’ heeft qua stramien veel weg van een ietwat flauw afkooksel van ‘Hymn To The Pillory’. De opbouw werkt perfect voor de opener van deze plaat, maar succesvolle formules herhalen is niet altijd een opperbest idee, zo blijkt. Met ‘M&E’ weet de band je aandacht terug te wekken. Verleidende drumslagen gevolgd door Palermo zijn lokzang nemen je terug mee naar een buitenaards schone wereld, met afwisselende lijnen van ingetogen gitaarakkoorden en hevigere equivalenten, ruige drumpartijen en zweverige zang. ‘M&E’ bevat het allemaal, blijft spanning creëren in plaats van uit te bollen naar het einde toe, en doet je zodus neersmakken met de start van het volgende, en ja laatste nummer van de plaat.
De overgang is aangenaam schokkend, maar gaat deze naar een eindsong om u tegen te zeggen? Jammer genoeg niet. Om het met woorden, regelrecht gegrepen uit ‘Guilty Of Everything’, te zeggen: “I’m on my knees. I’m guilty of everything”. Val op je knieën en wees de Amerikanen dankbaar voor hun debuut dat meer en beter met zich meedraagt.
Nothing live zien kan binnenkort in Tilburg (Roadburn, 10-13.04, info & tickets).
Verdeeld door PIAS
