Toegegeven, erg hoog lopen we niet op van de shoegaze/dreampop-revival die nu al enkele jaren woedt. Af en toe komt er eens een bandje bovendrijven dat iets nieuws durft te proberen zoals Pinkshinyultrablast, dat flirt met progressieve rock-invloeden – al is dat eerder een uitzondering. Te vaak wordt het gekende template (dromerige vocals en wat uitwaaierende gitaren) simpelweg overgenomen zonder er iets interessants mee te doen, waardoor het geluid van veel van deze bandjes vrij inwisselbaar is. Helaas valt het tweede album van Newmoon ook binnen die categorie.

‘Nothing hurts forever’ demonstreert nochtans progressie voor de heren uit Antwerpen en Gent: de gitaren galmen wat minder dan op het debuut en de nummers zijn compacter en directer, met een goed in het gehoor liggend, naturel geluid (bedankt Andy Savours). Heel wat nummers – zoals ‘Let it end’, ‘In harmony’ en ‘Give me pain’ – tappen allemaal uit hetzelfde vaatje en zijn stuk voor stuk toffe, dromerige rocknummers met een simpel maar aanstekelijk refrein. Ondanks dat er in deze nummers verder niet zoveel te ontdekken is, hebben ze wel een hoge replay-factor.

‘Collide into me’ en ‘Blue hole’ zorgen voor de nodige tempowisselingen op het album. Bij deze slenterende, weemoedige nummers moeten we meteen denken aan de Amerikaanse groep Nothing, nog zo’n hedendaagse dreampop-band met een “harder” muzikaal verleden. Daar waar Nothing al eens uit de bocht durft te gieren, mijmert Newmoon op ‘Nothing hurts forever’ gewoon lekker verder in z’n eigen droomwereldje. Deze terughoudenheid is een constante op het album en beschouwen we als een moedige zet, want niet elk nummer hoeft nu eenmaal te leunen op een stevig gitaarstuk.

Het algemene gebrek aan spanning speelt de plaat naar het einde toe wel wat parten. Nergens neemt een nummer een onverwachte wending of hebben we meerdere luisterbeurten nodig om een song te doorgronden. Hoewel de heren duidelijk aan de lopende band melodieuze nummers kunnen schrijven en Bert Cannaerts over een aangename stem beschikt, krijgen we jammer genoeg een dertien-in-een-dozijngevoel. ‘Nothing hurts forever’ is daarom – net als zoveel soortgelijke uitgaves – een leuk, dromerig rockalbum dat verder weinig toevoegt aan het reeds uitgemolken genre.

Newmoon heeft een aantal optredens gepland de komende weken, check hier welke dat precies zijn.