Het derde rijk van Mikal Cronin is aangebroken. Dat de garagerocker uit San Francisco ooit zijn strepen verdiende bij Ty Segall wist je waarschijnlijk al. Dat zijn knipoog naar Brian Wilson nog vetter is dan ooit tevoren zat er aan te komen, want ‘MCIII’ gaat gewoon verder waar zijn voorgangers stopten. Met een extra klets bombastische melodieën ziet hij het nu wel nog grootser. Dat maakt het totaalpakket toegankelijker en zelfs een tikkeltje beter.
Met de leeftijd (tram drie is ook bijna in aantocht) wordt Cronin een vriendelijkere gozer. Niet alleen is zijn creativiteit een stuk zachtaardiger, ook gebruikt hij hapklare melodieën die je maar wat graag wil beginnen nafluiten. Dat maakt nog niet dat je zijn sixties motiefjes kan draaien op visite bij de grootouders, daar steken de punkgedreven tussenstukken of de vele onvoorspelbare wendingen een stokje voor.
Mikal experimenteert en zoekt allianties die op eigen houtje nooit zouden samenhuizen. Dissonanten worden extra onderstreept en als geen ander weet hij brave liedjes te bekladden met noisy gitaarriffs. Maar ook stroperige ballades staan geprogrammeerd. Vooral de strijkers bereiden een wel heel stroperige pap. Wat opvalt, is de grote orkestratie waarin violen en koperblazers zich veelal beperken tot kindvriendelijke deuntjes, een heus contrast met de heerlijk scherende distortion gitaarplukken.
De multi-instrumentalist is niet de mooiste der zangvogels. Eerder een stoere kerel die zich niet schaamt voor valse zangnoten, want zijn album staat er bol van. Niet dat het uitmaakt; zo’n povere zanglijn buiten de lijntjes geeft meer pit en een aantrekkelijk kantje, zeker als hij zich waagt aan een octaafsprong.
Alles bij elkaar zal Cronin je niet op het verkeerde been zetten: tijdens de eerste draaibeurt weet je meteen wat je hoort. Wel is ‘MCIII’ een waardevolle aanvulling aan het oeuvre.
Mikal Cronin speelt binnenkort in Brussel (02.06, Botanique, info & tickets), en Amsterdam (10.06, Bitterzoet, info & tickets).
Album verdeeld door Konkurrent
