Periodes van twijfelachtige levenskeuzes en een portie complementair ongeluk zijn eigen aan de mensheid. Soms is de lichtste tint van zonnebrilglazen die je voor handen hebt donkergroen. Het is geen geheim dat MGMT met de vorige zelfgetitelde plaat door een diep en behoorlijk gênant dal gegaan is. De combinatie van incoherentie en ronduit ongemakkelijk te beluisteren materiaal bleek geen succes. De vooruitgestuurde singles van deze nieuwe poging waren hoopgevende lichtpuntjes en het uiteindelijke resultaat is een volwaardige lichtbron aan het einde van een donkere periode.

Aanvankelijk werden specifieke onderwerpen gemeden. Maar toen gebeurde er tijdens de groei van het album ergens iets met presidentsverkiezingen en nam het geheel een duistere wending. Althans inhoudelijk, want de contrasten zijn met momenten verwarrend groot. Suïcidale gedachten, relatieproblemen en maatschappelijke kritiek worden omarmd door catchy tot extreem dansbare instrumentatie. Desondanks is de opvallendste constante doorheen de plaat de dreigende ondertoon die een onbezorgde luisterbeurt uitsluit.

Opener ‘She works out too much’ kan perfect dienst doen wanneer Neveneffecten ooit beslist om een relatievariant maken op de therapeutische gymnastieksessies. ‘When you die’ kan tellen als korte samenvatting van het album: brute teksten over de dood met gitaargepingel en lachbuien op de achtergrond. De enige uitzondering op het onbehagelijk gevoel is ‘Me and Michael’, dat relatief lichtvoetig en liefelijk het ongemakkelijke doorbreekt. Grote tegenhanger is het wanhopige ‘One thing left to try’. Paradepaardje van dienst is de titelsong die niets minder is dan een ode aan Depeche Mode. Ten slotte is het lang geleden dat we een baslijn gehoord hebben die zo obees is als die van ‘TSLAMP’.

Een enkele allesomvattende referentie om de sound van ‘Little dark age’ te omschrijven is onbegonnen werk. Alles tesamen is het herkenbaar dankzij het (vervaagde) MGMT-DNA, de nostalgische schimmen van The Beatles en gelijkenissen met psychedelica van eigen bodem. We betwijfelen sterk of Goldwasser en VanWyngarden hun inspiratie bij SX haalden, maar de intro’s van ‘TSLAMP’ en ‘The future’ hebben wel iets van elkaar weg. Ook niet onbelangrijk is de invloed van Ariel Pink, die een hand had in sommige gitaar- en zanglijnen. Om maar te zeggen: het duo is erin geslaagd om een gigantische remix te maken van alles wat ze zelf graag horen, met een accent op de 80’s. Dat doen ze zonder zichzelf te verliezen en met een gezonde hoeveelheid zelfrelativering en typerende humor.

In tijden waar de hoop in de mensheid soms onherroepelijk verloren lijkt, is het belangrijk om niet onverschillig te worden. MGMT slaagt erin om een wijd spectrum aan gevoelens los te wrikken op ‘Little dark age’. Het is een remedie tegen de mesthoop die we soms van onze samenleving maken. Bovenop die stinkende berg zetten ze pessimisme en optimisme tegenover elkaar in een intense strijd die uitgevochten wordt met agressieve haka’s, schuifelende slows en uitbundige vreugdedansen.

MGMT is deze zomer te zien op Rock Werchter (info en tickets).