De plaat begint en je gezicht vertrekt. Is dit écht The xx of stond onze shuffle-modus nog aan? Die bedenking zal haast iedereen maken bij het beluisteren van ‘I see you’, de nieuwe langspeler van het Britse trio. Wie hoopte dat het drietal opnieuw een album vol melancholische en fluisterende liefdesverdrietliedjes zou uitbrengen, is eraan voor de moeite: tijd voor The xx 2.0.

Gelukkig blijft er van de vertwijfeling en verbazing na 25 seconden niets meer over. Dit is wel degelijk The xx, getuige die herkenbaar diepe stem van Oliver Sim die openingsnummer ‘Dangerous’ inleidt. Onmiddellijk valt op wat we ook in onze singlereview over ‘On hold’ schreven: Jamie xx is – eindelijk – op de voorgrond getreden. Herinner je die typerende drums op ‘Heart skipped a beat’ en ‘Infinity’ nog? Wel, ze zijn op ‘I see you’ nog prominenter aanwezig. De drie lijken hun angst voor uptempo popmuziek overwonnen te hebben, wat wordt bevestigd in ‘Lips’, waarin zelfs wat dancehalleffecten te horen zijn. Dat betekent niet dat er geen emotie in zit: het lijkt wel alsof Jamie xx zijn gevoelens uit met zijn beats.

De meest ‘klassieke’ The xx-nummers – als we ze al zo mogen noemen – komen later op het album. Raar of opmerkelijk is dat in het geval van ‘A violent noise’ niet: het is het oudste liedje op ‘I see you’, geschreven door Sim terwijl ze tourden voor ‘Coexist’. De zingende gitaarlijnen waar Romy Madley Croft zo bekend om staat, zijn hier het sterkst aanwezig. Ook op tekstueel vlak leunt ‘A violent noise’ het meest bij de zwaardere thema’s op vroeger werk aan: het nummer gaat vooral over het drankprobleem waar Oliver Sim recent zo openhartig over was. ‘Performance’ is dan weer een ballad met strijkers die Romy met zulke emotie brengt, dat ons hart bijna terstond breekt.

Op hun derde album lijkt het alsof iedereen binnen de groep zijn eigen plekje voorgoed heeft veroverd. De drie artiesten zijn elk op zich cruciale schakels in de muzikale ketting: Jamie met zijn drums en samples, die niet-zo-stilletjes ook het oeuvre van The xx zijn binnengesijpeld, Romy met haar typerende gitaarspel en Oliver met zijn lage en warme stem. Het gaat niet meer om de beperkingen en de minimalistische sound: er zit pit en durf in ‘I see you’ zonder dat ze daarmee hun frivoliteit verloren zijn.

De jongens en meisje van The xx zijn, op muzikaal vlak, opengebloeid, zoveel is zeker. Ze pasten niet alleen hun manier van werken aan – voorheen schreven Romy en Oliver de teksten elk apart en wist niemand buiten zijzelf waar ze over gingen, nu schrijven ze samen in overleg – ook hun klank is anders. Zeggen dat ze uit de schaduw stappen of de stilte doorbreken is een foute verwoording: de essentie is dezelfde, alleen wordt die nu op een meer open(hartige) manier gebracht. Het enige jammere? Dat het album maar tien liedjes lang is.

The xx spelen 1 en 2 maart in Vorst Nationaal. Info en tickets vind je hier.