Toen SOHN in 2014 zijn debuut ‘Tremors’ uitbracht, was de titel al veelzeggend. De kersverse solo-artiest had namelijk iets te bewijzen en wou dan ook de nodige schokken veroorzaken. Drie jaar later klinkt de Britse indie/R&B-producer overtuigd en zelfzeker, maar bijgevolg minder ambitieus. ‘Rennen’, zijn tweede langspeler, is daardoor een homogene verzameling songs geworden waarbij slechts enkele keren uit de comfortzone wordt getreden. De albumtitel in het achterhoofd houdende had hij dat beter wat vaker gedaan.

‘Hard liquor’, de openingstrack, is als het ware een heuse expositie. Alle kenmerken die ‘Rennen’ bezit, worden netjes, beurtelings uitgestald. De combinatie van primitieve, soms minimale percussie en zanglijnen die deze keer naast soul ook naar blues en folk teruggrijpen, vormen de kernelementen van zowat heel de plaat. Geen verrassing voor wie de single ‘Conrad‘ al beluisterde. Verder herhaalt zich steeds het patroon van beats die verzwakken of wegvallen om, ondertussen versterkt door een vette laag synthesizers, alsnog glorieus terug te keren.

Het volgende nummer dat opnieuw de aandacht trekt, is ‘Primary’. De percussieloze beginhelft verschaft niet alleen een welkome adempauze; ze toont eveneens aan waar SOHN toe in staat is wanneer hij gebruikmaakt van muzikale contrasten. De tweede helft bevat immers een van de beste en ronduit vreemdste beats uit zijn catalogus. Helaas komt na ‘Primary’ meteen de titeltrack, die door het gebrek aan drums niet dezelfde impact heeft.

Dat gebrek aan dynamiek is waarschijnlijk het grootste probleem van ‘Rennen’. Bovendien dankten de composities op ‘Tremors’ hun schoonheid nog aan een soort verticale opeenstapeling van lagen. Ditmaal verlopen de songs voornamelijk horizontaal: melodieën en motieven volgen elkaar op zonder noodzakelijk bij te dragen aan het geheel. Uitzonderingen daarop zijn ‘Signal’ en het wel héél James Blake-achtige ‘Proof’, waarin de instrumenten alsnog samensmelten tot een heerlijke geluidsbrei.

Uteindelijk is ‘Rennen’ geen slechte plaat. ‘Conrad’ is oprecht finger tappin’ good. En dan vergeten we haast het indrukwekkende ‘Harbour’, dat begint als een slaaplied en uitmondt in een tribal synth-festijn. Het zijn echter de toppers die aantonen dat SOHN voor het merendeel van de plaat vooral op veilig heeft gespeeld. Onvoorwaardelijke SOHN-fans of nieuwkomers zullen ‘Rennen’ vast kunnen pruimen. Als geïnteresseerde passant blijf je echter op je honger zitten.

SOHN speelt zondag 26 februari in een uitverkochte Botanique.