Op debuut ‘I, gemini’ lieten Rosa Walton en Jenny Hollingworth van Let’s Eat Grandma zowel tekstueel als muzikaal hun ongebreidelde fantasie de vrije loop. Dat zorgde voor een sprookjesachtige doch ietwat warrige mengelmoes van experimentele folk, jazz, electropop en zowat alles wat zich daar tussenin bevindt. De twee wisten zich zo – naast hun in het oog springende bandnaam/interpunctiegrapje – af te scheiden van de norm. Het was een slimme en ambitieuze zet van de boezemvriendinnen, temeer omdat ze amper zeventien waren op dat moment.
Het was afwachten in welke richting de Britse tieners verder zouden bewegen. Met ‘Hot pink’ als eerste single uit ‘I’m all ears’ toonde Let’s Eat Grandma zich voor het eerst als echte full-on popact met een futuristische draai. De meisjes van twee jaar geleden lijken nog maar een echo uit de verte wanneer we van onze sokken werden geblazen door de standvastige zelfzekerheid die ze nu uitstralen. En alsof dat het nog niet deed, zorgde de beenharde productie van SOPHIE en Faris Badwan wel voor de bezwerende mokerslag. Ook de tekst van het liedje vertoonde meer volwassenheid met zijn kijk op mannelijkheid en vrouwelijkheid (én ja, dat aanstekelijke “HOT PINK!” gewoon). Kortom, de eerste glimp van de herboren Let’s Eat Grandma stond meteen in onze hersenen gebrand. Wij waren ook all ears.
De vraag was natuurlijk of het duo die lijn zou doortrekken over een volledige plaat. We kunnen gerust ons hart ophalen en zeggen dat het niveau eigenlijk amper dipjes kent. Let’s Eat Grandma toont zich in onderwerpen als liefde, angsten en digitale communicatie – alle drie vatbaar voor clichés – snedig, spitsvondig en oprecht. Van hun ponies in the sky tot vibrating screens en bed bug bites weet het duo op verfrissende manieren heldere beelden op te roepen zonder melig te worden.
Als je een blik werpt op de tracklist en nummers ziet staan van acht of elf minuten weet je dat Let’s Eat Grandma niet enkel inzet op recht-voor-de-raap poptunes. Die dragen overigens vooral de eerste helft van de plaat. ‘Hot pink’ trekt na een vrij hevige intro ‘I’m all ears’ fameus op gang, met de twee andere, en zachtere, singles in haar kielzog. ‘It’s not just me’ draagt eveneens de stempel van SOPHIE en Faris Badwan – deze keer minder hard, meer zoet – en vertaalt innig een bloeiende verliefdheid naar een bescheiden liedje met een gezond hitpotentieel.
Wie meer bloei wil, zal van het daaropvolgende ‘Falling into me’ houden, dat van lieflijke synthpop-nummer tot een waar epos uitgroeit, met een glansrol weggelegd voor de saxofoon. Het toont meteen dat Let’s Eat Grandma de kunst van hun nummers uitbreiden en tegelijk spannend houden duidelijk meer meester is dan op het debuut. Dat onderstrepen ‘Cool & collected’ en ‘Donnie Darko’ nog eens dubbel en dik. Die eerste toont het duo in eerste instantie tastend in het duister met af en toe wat lichtgeflikker, begeleid door kalme gitaarklanken. Wanneer ze de schakelaar vinden volgt een bijna oogverblindende intensiteit. ‘Donnie darko’ wordt dan weer elf minuten lang haast constant voortgestuwd door een vederlichte beat waarop glimmende synths, fluit en gitaren de revue passeren. Het is psychedelisch én glad, hypnotiserend én verheffend, en zoals het hele album: catchy as fuck.
Het enige moment waarbij we geneigd zijn onze koptelefoon af te smijten is tijdens ‘The cat’s pyjamas’ (of je moet een stalen wil hebben of gewoon tegen smakgeluiden kunnen), en ‘Missed call (1)’, die andere weinigzeggende interlude. Verder tonen Walton en Hollingworth hier zonder franjes dat ze op een eigenzinnige manier het gehele popspectrum naar hun hand kunnen zetten. De meeslependheid van een ‘I will be waiting’ dragen ze moeiteloos over in een pianoballad als ‘Ava’.
Op ‘I’m all ears’ doet Let’s Eat Grandma met een gefocuste lijn alles wat op ‘I, gemini’ net niet volledig lukte. De spanningsboog blijft strak aangehouden, de zang kruipt onder je huid en de producties glinsteren gracieus. Dat het album een explicieter zoet popsausje over zich gekregen heeft zal misschien sommige fans van Let’s Eat Grandma’s eerste plaat minder gunstig stemmen, maar wat ons betreft heeft het duo hiermee een van de beste popplaten van het jaar te pakken.
Let’s Eat Grandma speelt 5 november in de AB als voorprogramma van CHVRCHES (info & tickets).
