Leonard Cohen, ondertussen al een eind in de 70, heeft een nieuw album uitgebracht. ‘Old Ideas’ is een titel die niet echt klinkt alsof we te maken hebben met een genie. Maar dat is net een van de sterke punten van Cohen, zelfspot is hem niet vreemd.
Echt zingen doet hij niet meer, noem het eerder zachtjes neuriën. Bij de muzikale omlijsting ligt de nadruk weer op akoestische instrumenten. Er tokkelt een banjo voorbij en we horen bij vlagen een treurende viool, maar tegelijk is ook de elektrische piano van de partij die destijds van ‘I’m Your Man’ zo’n prachtige plaat maakte. En als vanouds mijmert er een engelenkoortje op de achtergrond.
Zoals dat een dichter op leeftijd past, mommelt de zanger zachtjes over het leven dat hij achter de rug heeft en over de toekomst die hij hier nog heeft. Cohen profileert zich als een dichter die je meezuigt naar de diepste kelders van zijn ziel en je doet meeleven, een beetje donker bij momenten, maar zeker niet depressief. Noem het eerder een bloedstollend stukje poëzie, dat haast speels wordt door een swingend orgeltje en een heupwiegende akoestische gitaar. De teksten zijn het werk van iemand die met spijt en weemoed terugblikt op wat geweest is, en geen illusies meer over heeft om zich aan op te trekken. Hij zingt het, ondanks alles, met de gratie van een man die zich heeft neergelegd bij de gang van zaken, en beseft dat het te laat is om het geweer terug van schouder te veranderen.
Een pluspunt op deze plaat is dat de synthesizers, die ‘s mans recentste paar albums overstemden, achterwege zijn gebleven, zodat de songs weer ademen. De stem van Cohen wordt omringd door de warmte van akoestische instrumenten, zo hebben wij hem het liefst. Mocht ‘Old Ideas’ zijn laatste zijn, laat ons hopen van niet, heeft hij ons een parel van een testament achtergelaten dat een mooie omlijsting geeft over zijn kijk op zijn leven.
Album verdeeld door Sony Music