Na drie goed onthaalde mixtapes maakt Le1f zijn debuut op XL Recordings. Het hippe indielabel lijkt perfect gekozen voor zijn eerste studio-album. Door het (waarschijnlijk) grotere budget dat daarmee gepaard gaat, heeft de New Yorkse rapper de hulp kunnen inschakelen van onder meer SOPHIE, Evian Christ, Lunice, Balam Acab en Dev Hynes.

Door deze topproducers heeft het album een licht ander gevoel dan eerdere releases. In de eerste helft ligt vooral de klemtoon op opzwepende, elektronische instrumentals. Natuurlijk springt daarbij vooral ‘Koi’ in het oog – SOPHIE was volgens ondergetekende altijd al de enige met een toekomst buiten de hele PC Music-scene. Le1f blijft de hyperkinetische beat netjes de baas, en ondanks de eerder luchtige lyrics, spat de seksualiteit ervan af. ‘Rage’ gaat ook over zijn geaardheid, maar op een volledig andere manier, want noem de man alstublieft geen “gay rapper”. Op dit nummer kanaliseert hij immers al zijn frustraties omtrent het label dat aan hem plakt. Hoewel de media veel vragen over zijn homoseksualiteit stellen, wil hij liever bredere zwarte problemen aankaarten. In het refrein merk je dat die woede losgelaten wordt met een energieke “Rage rage rage”-kreet. Een andere uitschieter in de eerste helft van de plaat is ‘Umami/water’, de co-productie van Lunice en Evian Christ. De invloed van beiden is duidelijk te horen. Een eerder minimale trapbeat en een simpel maar krachtig refrein stuwen de song voort.

‘Water’ vormt de brug naar een rustiger deel van het album. Het is minder noisy dan wat Evian Christ de laatste tijd uitbrengt en er duiken zelfs Oosterse elementen op. De geflipte blieps en bloops worden vanaf hier naar de achtergrond verdreven. Ook de flow van Le1f wordt wat rustiger, waardoor het tweede deel van de plaat wat kalmer is. ‘Taxi’ zou bijvoorbeeld perfect door Suicideyear geproducet kunnen zijn. Dichter bij een ballad komt Le1f niet. Op ‘Change’ is de songwriting van Dev Hynes te horen. De afsluiter stapt weg van de beatgerichte aanpak die op de rest van het album te horen is, en krijgt hierdoor een indie-sound.

Le1f toont op ‘Riot Boi’ dat hij beschikt over een uitstekende flow. Zeker als je weet dat de instrumentals allesbehalve alledaags zijn. Ook qua sfeer zit het snor. Een energieke eerste helft gaat over door middel van het bruggetje ‘Lisa’ en ‘Chops’ naar een meer intiemer geluid. Hierdoor lijken die laatste songs wat overschaduwd door bijvoorbeeld ‘Koi’ en ‘Umami/Water’, maar afzonderlijk blijven ze ook overeind staan. Qua (officieel) debuut kan dit wel tellen.

Album verdeeld door XL Recordings

Facebookpagina Le1f