Brussel een hellhole? Noem het liever een hiphophole. Want uiteraard ken je intussen al die francophone boegbeelden in de scene – Roméo Elvis, Caballero, JeanJass, L’Or Du Commun, Damso – en weet je dat Zwangere Guy en Stikstof echte Brusseleirs in tong én hart zijn. Het viertal dat in zekere zin de overlap én synthese bij het voorgaande vormt, heet Le 77. Hier en daar getipt als de Belgische next big things van 2018 wisten ze hun energieke livereputatie al helemaal op punt te stellen – ter bevestiging komt daar nu een eerste volwaardige studioworp bij. Met ‘Bawlers’ serveert de groep uit Laken een fris samenraapsel aan sluwe raps, duistere beats in soulvolle omhulsels en vooral héél wat flow die constant flitst over het spectrum tussen laidback en hitsig.
Neem opener ‘Lady bawler’: de hese stemmetjes van Fele Flingue en Dr. Peet willen even gangsta klinken, maar kiezen wijselijk snel voor een erg zwoel sfeertje dat dansbaarheid hoog in het vaandel draagt. Past als gegoten op die tropische instrumental van beatmaker Morgan – veel meer dan knetterende drums, wat 90’s-synths en een handvol elektronische toms heeft ie daarvoor niet nodig. Een extra jointje rolde het trio ongetwijfeld tijdens het rustig voortkabbelende en uitgepuurde ‘Perla’, dat vocale melodietjes als voornaamste instrument naar voren schuift.
Op ‘Bawlerangers’ gaan we meteen richting turn up: een sissende hihat en diepe basklanken stutten de opgefokte rhymes van het duo. Ook boeiend: huisgenoot én rijzende hiphopster Blu Samu en bff Zwangere Guy mogen aantreden om hun deel te spitten – zo krijg je eigenlijk Brussel op muziek, want naast dat vettige Frans kiest Samu voor Engels en doet ZG het natuurlijk steevast in het Nederlands. Ineens valt ook die duidelijke injectie humor op, die Le 77 met hem deelt: ‘bawlers’ als motief op dit plaatje – of doorheen hun artistieke lijn – spot in feite met heel dat stoere ballin’-principe, maar toont evengoed dat de rappers kunnen lachen met hun eigen Franse accent. En dan moet je de clip nog zien, bedacht door vierde lid en clipmaker 3ème œil Rayan. Jep, spreekt voor zich.
Nu, het zijn niet allemaal schoten in de roos op dit debuut. De boombap van ‘Ipop’ brengt alles wat op adem, maar duurt met z’n zeven minuten wel erg lang voor een hiphoptrack – met dat hakkelend en hevig rappen hebben we het intussen wel even gehad. Helaas gaat ‘M10’ het óók daar zoeken: al scoren ze met retro baslijntjes en die geslaagde gezongen hook, het botst allemaal net iets te hard met de nogal overdreven opgespannen stembanden van Peet en Flingue.
Gelukkig schuwen de Brusselaars hierna een fijne psychedelische vibe niet (subtiel aanwezig op ‘Graham’), en hoor je een laagje zonnige funk sluimeren doorheen de laatste nummers – was exotische trap een ding, ‘Affro’ ging met de hoofdprijs lopen. Intussen mocht ook de koning van de raphoofdstad, Roméo Elvis lui-même, een hallo zeggen op het beatgestuurde, spacy ‘La sape’ – zoals steeds weer garant voor buitengewone vocale ritmes met een groovende onderlaag.
Het lijdt dus geen twijfel dat Le77 met ‘Bawlers’ een imposant debuut aflevert. Niet allemaal hoogvliegers, maar sowieso een geheel dat blijft hangen en doet teruggrijpen, dankzij die compleet eigenzinnige en compromisloze stijl. Je hoort stoere jongens met een soulvol hart aan het werk, die muzikale hitsigheid en vocaal haantjesgedrag perfect verzoenen met genoeg dansbare momentjes en doorheen hun beats boeiend goochelen met allerlei invloeden. En misschien wel de belangrijkste les die Le77 meegeeft: een scene is eigenlijk dé kern van het hedendaagse hiphopgebeuren, en die geef je maar beter alle credit.
Het lijkt erop dat de groep voorlopig enkel shows in het buitenland heeft gepland, al kan dat natuurlijk snel veranderen – hou hun Facebookpagina in de gaten voor updates.
