Momenteel is de Twitter-feed van Kanye West waarschijnlijk meer besproken dan ‘The life of Pablo’ en diens voorstelling slash modeshow in Madison Square Garden. Heel verwonderlijk is dat niet, hij lanceert er immers de ene opmerkelijke stelling na de andere en de site lijkt momenteel het enige kanaal tussen de Amerikaan z’n gedachten en de buitenwereld. Twitter is hoogstwaarschijnlijk het favoriete sociale-media-netwerk van West: nergens op het wereldwijde web verspreiden boodschappen zich zo snel; er is geen plek waar een mens zich zo ongefilterd kan uitlaten, waar one-liners en boude uitspraken zo primeren, waar woorden als gedachten voorbij kunnen flitsen.
Het zijn allemaal eigenschappen die in meer of mindere mate ook aanwezig zijn op ‘The life of Pablo’ (fka ‘Waves’ fka ‘Swish fka ‘So help me God’). De lyrics schreeuwen eerst en vooral om aandacht en quotes. Dat krijgen de teksten waarschijnlijk wel, al is dat niet meteen altijd terecht. De Taylor Swift-affaire overschaduwde al de hele release van deze lp, maar ook elders durft Ye wel eens uit de bocht gaan. Neem nu de nieuwe invulling van ‘Wolves’ waarbij de rapper filosofeert over een hedendaagse clubontmoeting van Maria en Jozef (Nori en Saint komen er ook nog bij kijken), het jammerlijke egocentrisme van het opgeviste en productioneel opgewaardeerde ‘Facts’ en het Wiz Khalifa-viserende Max B-telefoontje of de gebleachte poepen in ‘Father stretch my hands’.
West was sowieso nooit de beste tekstschrijver in het hiphopwereldje en maakt op ‘TLOP’ gelukkig veel goed met pure sound. Op z’n zevende lp klinkt de rapper rusteloos, in die zin dat nieuwe ideeën al lijken te beginnen voor de oude helemaal uitgewerkt zijn. Schijn bedriegt hier echter, want natuurlijk heeft de perfectionistische artiest dit werk zo bedoeld en in z’n geheel beschouwd komen al die verschillende stukjes ook daadwerkelijk goed samen. Zoals Quarterbacks in de indierock of Ash Koosha in de elektronische scene geeft Kanye het albumformaat een boost door eerder korte, flitsende geluiden aaneen te schakelen dan aparte songs op te stapelen. ‘Father stretch my hands’ is zelfs formeel in twee stukken opgedeeld, met een bruisend en klassiek zwart geluid in de eerste helft en een vurige edit van Desiigners mindere ‘Panda’ op de tweede (alvorens analoge en digitale soul elkaar ontmoeten in de outro). Op ‘Famous’ wisselen een gevoelige Rihanna en samples elkaar versterkend af, terwijl ‘FML’ West en The Weeknd op hun kwetsbaarst laat horen en eindigt met een lelijke maar o zo effectieve combo van miserabele alienvocals en Kanye-kattengejank.
Op het einde van ‘The life of Pablo’ lijkt Yeezy na enkele last-minute-wijzigingen de rode draad echter uit het oog te verliezen. Waar de eerste dertien songs (aangevuld met afsluiter ‘Fade’) allemaal aanvoelen alsof ze nooit zouden kunnen bestaan zonder de drie vorige platen van West, hebben ‘30 hours’, ‘No more parties in LA’ en ‘Facts’ een ander DNA. De eerste samplet op heerlijke wijze Arthur Russell maar voelt wat lauw qua rap, de tweede klinkt weer erg verschillend van z’n voorganger maar maakt dat goed met z’n heilige drievuldigheid, terwijl de laatste binnen deze verzameling nummers net recht blijft dankzij een fenomenale intro en Charlie Heat zijn charged up productie. Deze drie vooraf geloste nummers zijn echte singles, maar bevorderen de cohesie niet.
Daarnaast wil dat niet zeggen dat de meeste songs op deze Tidal-stream afgezonderd onderuit gaan, allesbehalve zelfs. Als Kanye op ‘Yeezus’ ver verheven boven de medemens met de elementen der aarde speelde, dan is hij weer neergedaald en echter dan echt op deze plaat. ‘I am a god’ wordt hier ‘So help me God’; als de hiphopper zich op het vorige album een uitzonderlijk wezen waande, dan wordt hij hier een 38-jarige vader van twee met een hoop schulden die zich zinzoekend door het post-modernisme probeert te slaan en daarbij logischerwijze ook in de fout gaat. Religie geeft hem richting en daardoor vind je veel gospelinvloeden op ‘TLOP’; ze maken het materiaal naast de vocals oprecht en warm. De positieve energie waar de man het zo graag over heeft is in dat opzicht overduidelijk aanwezig en kleurt het hartverwarmende ‘Ultra light beam’. De mood is daarentegen niet altijd positief. Alles op de tracklist van het prachtige, nostalgische popnummer ‘Waves’ (met excellente productie van onder meer Hudson Mohawke) tot het ingetogen, media-bekritiserende ‘Wolves’ laat de muzikant z’n zachtere zijde zien. De authenticiteit en integriteit waarmee hij die kant van zichzelf ontbloot is acht jaar na ‘808s & heartbreak’ nog steeds verfrissend in de hiphop- en popwereld.
Het grote doel van de multidisciplinaire kunstenaar is duidelijk: hij wil nog steeds de wereld verbeteren in alles wat hij doet en het is ook de overgave om in dat opzet te slagen die achter elke noot lijkt te schuilen. Een deel van z’n plan bestaat uit het laten schitteren van anderen, want Ye ziet zich als een soort katalysator. Dat leidt tot misogyne gedachten (‘I made that bitch famous’, het mogelijke mansplainen bij Kim op het vlak van mode) en sterke features. Chance The Rapper zijn verse op ‘Ultralight beam’ is een instant klassieker, Rihanna laat niemand ongevoelig op ‘Famous’ en The Weeknd toont zich de juiste man op de juiste plaats bij ‘FML’, naast de grandioze terugkeer van Frank Ocean op ‘Wolves’, dat wel sterk de bijdrages van Sia en Vic Mensa uit de vorige versie mist. We mogen ons echter nog aan een nieuwe versie van dat liedje verwachten, dus hopelijk verwelkomen we dat duo later terug. Ook de opgeviste samples krijgen alle ruimte om uit te blinken.
Uiteindelijk kan er een hele hoop beter aan ‘The life of Pablo’ en zullen de teksten waarschijnlijk altijd een kleine schaduw over het werk werpen. Toch is het een uitermate fascinerend album dat op het eerste gehoor zelfs de imperfectie eert. Het gaat vooral van het ene imponerende moment naar het andere; van verbluffende rap over indrukwekkende samples en features tot vooral ook eerlijke gevoelens. Als de georkestreerde chaos tijdens de show in Madison Square Garden nog verwarrend was, dan wordt die op deze langspeler tot in de puntjes uitgewerkt en gepresenteerd als een meesterwerk.
