Met ‘Tragedy’ bracht ze experimentele drone, met ‘Ekstasis’ synthpop met een hoek af en op ‘Loud city song’ jazzy/neo-klassieke pop met een band achter zich. Vandaag zet de Amerikaanse Julia Holter haar veroveringstocht verder met een vierde volwaardige plaat ‘Have you in my wilderness’. Die ligt in dezelfde lijn ligt als derde, want de zeemzoete stem van de artieste wordt wederom vergezeld door piano, contrabas, percussie en strijkers.
De toon wordt gezet als de barokke clavecimbel samen met Holters engelengezang je oren binnen huppelen op ‘Feel you’. De opener fungeert dan ook als uithangsbord voor het nieuwe album, waarin ritmisch geplaatste woorden de leidraad zijn in elk uiterst gelaagd nummer. Het valt niet te ontkennen dat de muzikante buiten een steengoede zangeres ook een ervaren en getalenteerd songschrijfster is. Elke song staat als een huis, met Holters poëtisch taalgebruik als vaste bewoner die elk hoekje van alle kamers zich eigen heeft gemaakt.
Het grootse verschil met ‘Loud city song’ zit hem in het feit dat de liedjes op deze laatste minder weerhaken bezitten. De melodieën voelen subtieler aan en blijven dus ook op een minder aangrijpende manier hangen. Nochtans zijn er een paar uitdrukkingen of een flard klanken die later op de dag zeker weergalmen: de postrock-opbouw in ‘Silhouette’ en de geordende wanorde die erop volgt, de woorden “Stay with me ‘till morning” over glijdende strijkers in ‘How long’, engelengezang die alle kanten opgaat op ‘Lucette stranded on the island’, het opborrelende synthriedeltje op ‘Vasquez’ en niet te vergeten de ontzettend coole saxsolo op het einde van ‘Sea called me home’.
Met ‘Have you in my wilderness’ verkent Holter onder meer de vrijheid in relatie tot anderen. Meer specifiek zou de titel kunnen wijzen op zichzelf overgeven aan een ander zijn of haar wilderness, niet wetend wat de gevolgen zullen zijn. Dat gebeurt in het schrijven van Julia door middel van literaire referenties die altijd ergens wel een verband hebben met het thema. ‘Lucette stranded on the island’ gaat bijvoorbeeld over een personage in een kortverhaal van de Franse schrijfster Colette en ‘Vasquez’ handelt dan weer over een legende van de Amerikaanse bandiet Tiburcio Vásquez. In een interview met The Guardian zegt ze zelf “I’m a dilettante, I choose from all different things, I’m not like a focused academic.”
Holter probeert je, soms fluisterend, mee te voeren met die verschillende verhaaltjes die vrij zijn voor interpretatie. De aantrekkingskracht van de tekst ligt net in het onbegrijpbare en in de mogelijkheid tot verbeelding. Misschien haalt ze dit zelf aan op het einde van ‘Sea called me home’: “I hear small words from the shore / no recognized pattern”. Dit kan een verademing vormen dat in regelrecht contrast staat met de meeste popliedjes, maar soms blijft het net iets te vaag om een blijvende indruk achter te laten.
Dat alles komt neer op een ingehouden plaat met enkele opvallende en wondermooie momenten. Uiteindelijk maakt het album dan ook een minder permanente impact dan haar vorige. Julia Holter is gesetteld en voelt zich duidelijk thuis, maar ergens ontbreekt dat tikkeltje Wanderlust. En wie zich opsluit binnenshuis, wordt natuurlijk sneller vergeten.
Album verdeeld door Domino
Julia Holter live aan het werk zien kan binnenkort in Brussel (AB, 17.11, tickets & info) en Brugge (Cactus @ Biekorf, 18.11, tickets & info).
