“Het is niet je radio die kapot is, het is de muziek.” Dit soort dooddoeners durven we in een misplaatst lollige bui wel eens opwerpen bij een plaat als ‘A year with 13 moons’. Maar Jefre Cantu-Ledesma’s nieuwste openbaart zich op den duur als zo teer en hartverscheurend, dat onze scherpe tong het zwijgen wordt opgelegd. Enkel ademloze stilte lijkt op zijn plaats als de emotie door het ruisscherm breekt.
De gruzelementen van een gebroken hart blijken soms de beste humus voor het ontkiemen van nieuwe artistieke vruchten. Jefre, bijna twintig jaar in het vak en op handen gedragen in de scene als de meester van de “romantische abstractie”, levert met deze break-up plaat één van de hoogtepunten van zijn carrière af. Om zijn op de klippen gelopen huwelijk te verwerken trok Cantu-Ledesma zich terug in het Headlands Center for the Arts, aan de voet van de Golden Gate Bridge in San Francisco. Met enkel een elektrische gitaar, een modulaire synthesizer, een drummachine en de hem omringende geluiden, creëerde hij dense, intense texturen.
Een klont noise van meer dan acht minuten, ‘The last time I saw your face’, fungeert als forse ouverture. Daarna versnippert het werk in een variatie aan korte stukken, een suite van new-age impressies, flarden Eno en kleurige synths. Lichtstralen priemen door het noisegordijn. Fragiele gevoelens grijpen geleidelijk naar het nekvel.
Jefre maakt misschien het soort muziek waar 95 procent van de mensheid zijn schouders voor ophaalt, de overige vijf zal echter smullen. Deze muziek onderscheidt zich van veel andere ambient, noise en drone als kleur en affect het overnemen. ‘A year with 13 moons’ vormt de ideale introductie tot een onderschatte artiest in een dito genre. De titel van dit album is ontleend aan een film uit 1978 van de Duitse regisseur Rainer Werner Fassbinder. Vanuit het hiernamaals keek de meester van de plots openbarstende emoties toe en hij zag dat het goed was.
Album verschenen bij Konkurrent
