Hoewel Jamie xx al een poosje meedraait in het muziekcircuit, lijkt het wel alsof we de producer en stille kracht achter The xx nu pas leren kennen dankzij z’n debuutalbum. Op ‘In colour’ ruilt de Brit zwart-wit-denken in voor een voorstelling van de genuanceerde en kleurrijke persoon achter alle zwarte aankleding.
Wie een interview met Jamie Smith heeft gelezen, weet dat de wortels van ‘s mans eersteling terug te vinden zijn in de Londense clubs. Die invloeden die de muzikant in het uitgangsleven opdeed, krijgen enerzijds een typisch breekbaar en intiem xx-jasje, terwijl ze anderzijds gefilterd worden door het sensitieve gehoorkanaal van de artiest. Die prefereert observeren op de dansvloer immers boven bewegen en dat hoor je dan ook in de rijke details van deze langspeler. De schoonheid zit hier in de kleine dingen, zoals de ringtone deluxe-intro van ‘Sleep sound’ of seconde stilte, daaropvolgende herneming en fijnzinnige, bluesy gitaarklanken in ‘Obvs’.
Verder is ‘In colour’ een plaat die de Britse gereserveerdheid van Jamie reflecteert. Op de meest gelukzalige momenten houdt de producer de sfeer eerder introvert waardoor echte euforie nooit de kans krijgt om door te breken. De andere kant van het gemoedsspectrum wordt minder expliciet opgezocht en komt nog het meest tot uiting in de vervaagde schreeuwen die op ‘Obvs’ contrasteren met dromerige steeldrums. De meeste songs zoeken mengvormen van emoties op, met alomtegenwoordige melancholische toetsen als exponent van die tegenstrijdige gevoelens.
De complexe constitutie gevormd door die focus op details en de emotionele terughoudendheid heeft een aantal gevolgen. Ten eerste is Smiths debuut daardoor een subtiel en cerebraal werk dat vooral binnen de veilige omgeving van een koptelefoon uit de verf komt. Ten tweede komt de plaat door die opbouw langs de ene kant stijlvol, doordacht en mooi uitgewerkt over, maar mist langs de andere kant extraversie die ‘In colour’ de nodige bezieling had kunnen geven. Daarmee gaat een gebrek aan durf gepaard: enkel ‘The rest is noise’ kleurt met een bruuskere Jon Hopkins-melancholie en ratelende pianoklanken buiten de zorgvuldig gecreëerde lijntjes. Tot slot slaagt de producer erin om door middel van een duidelijke eigen sound, die zijn persoon representeert, verschillende genres en tempo’s op twee songs na moeiteloos in één coherent geheel te verpakken. Die twee nummers zijn dan wel weer ‘Loud places’ en ‘I know there’s gonna be (good times)’, de twee poppy, meer dan prettige singles die op alle vlakken een vertekend beeld van deze cd schetsen.
Uiteindelijk komt Jamie xx’ debuut zo over als een eerste echte kennismaking met de producer, hoewel de twee zo geloofde hitsingles steeds een foute indruk van de plaat zullen geven. Smith beperkt zichzelf net zo in geluiden als in woorden en dat maakt van ‘In colour’ een mooi, maar geen intens werk.
Jamie xx speelt deze zomer op Pukkelpop (info & tickets) en keert later op 23 oktober nog terug naar de AB (info).
Album verdeeld door Beggars
