Na ‘Hive mind’ en ‘Dream on’ komt Ital (op zijn identiteitskaart staat Daniel Martin McCormick) met een derde langspeler op de proppen. Net zoals hij als een derde van noise/post-punkband Mi Ami buiten de lijntjes kleurt, neemt hij het niet zo nauw met de regels van het housegenre.
‘Endgame’ is minimalistischer dan de voorgaande releases. Er wordt onder andere afstand gedaan van de uitdrukkelijke stemsamples die vroeger wel aanwezig waren. De chaos die soms heerste op ‘Dream on’ wordt vervangen door meer repetitieve elementen. Het gevolg is dat het album als één lange trip klinkt, waarbij de rustig doortikkende beat de gids van dienst is. Die wegwijzer is nodig, want dit werk is niet meteen makkelijk te doorgronden.
‘Relaxer’ bepaalt meteen de behoorlijk donkere sfeer. Af een toe piept er toch een straaltje licht binnen, zoals op de uitstekende titelsong. Het hoogtepunt is het trio ‘Coagulate’, ‘Dancing’ en ‘Concussion’. Hier merk je dat Ital niet alleen op de geest, maar ook op de benen mikt. Vooral ‘Concussion’ maakt zijn naam helemaal waar. Het is het kortste, maar krachtigste nummer van de plaat. Wat vervolgens het meeste aandacht trekt, is de stilte die het begin van rustpunt ‘Beacon’ inluidt. Het lied valt op door een kale baslijn, waarover scherven stem gedrapeerd worden, en slechts minimale effecten. Met ‘White II’ en ‘Black dust’ worden uitstapjes gemaakt naar het schemergebied tussen house en techno. Ital tekent ook hier niet voor de conventionele technogeluiden.
‘Endgame’ is een plaat die pas na enkele luistersessies te begrijpen is. Het duurt even voor de nummers blijven plakken, maar eenmaal ze dat doen, krijg je ze niet meer uit je lijf en besef je wat voor een topprestatie het is.
Album verdeeld door Planet Mu
