Het laatste wapenfeit in ons land dateert alweer van vorige zomer, toen Interpol vriend en vijand overtuigde met nostalgische maar weergaloze passage op Pukkelpop. Het vijftien jaar oude debuut ‘Turn on the bright lights’ werd toen integraal gebracht. Veel bands kunnen het echter bevestigen: een knaller van een eerste plaat geeft geen garantie op succes in de toekomst. Interpol heeft zich nooit aan dit adagium laten vangen en kon steeds op onze interesse rekenen wij elke nieuwe plaat. ‘Marauder’ vormt daarop geen uitzondering. De zesde langspeler is een aaneenschakeling van zeer degelijke rocknummers die slechts zelden de aandacht doen verslappen.

Dat Interpol zijn publiek graag ziet dansen blijkt onmiddellijk uit opener ‘If you really love nothing’, hoewel de vrolijke muziek in schril contrast staat met de eerder negatieve lyrics: “If you really love nothing, on what future do we build illusions”. Qua openingszin kan dat tellen. De negativiteit verdwijnt gelukkig als snel op de even dansbare eerste single ‘The rover’. Veel nummers laten zich kenmerken door een intelligente opbouw. Zo ook het catchy ‘Complications’, dat vooral door zijn outro de moeite waard is. Hetzelfde kan overigens worden gezegd van ‘Stay in touch’, dat wel iets donkerder en onheilspellender is, maar dat draagt alleen maar bij aan de variatie.

‘Flight of fancy’ is dankzij de snerende stem van Paul Banks en het sterke refrein vintage Interpol. Na het overbodige, instrumentale ‘Interlude 1’ keren we vervolgens terug naar de vibes van het begin van het album met het opnieuw erg dansbare ‘Mountain child’ en het op relatieperikelen gebaseerde ‘NYSMAY’, hetgeen zoveel betekent als now you’ve seen me at work.

Onze persoonlijke favoriet moet dan nog komen: tweede single ‘Number 10’, dat gemakkelijk de prijs voor meest meeslepende refrein van de plaat mee naar huis krijgt. Bizar genoeg was het oorspronkelijk bedoeld als als B-kantje. Akkoord, een song naar de plaats op het album noemen is niet bepaald origineel, maar zet ‘Number 10’ één keer op en je hebt het de New Yorkers onmiddellijk vergeven.

Het is jammer genoeg niet allemaal peis en vree op ‘Marauder’. Naast een tweede overbodige ‘Interlude’ krijgen we nog het vervelende ‘Surveillance’ en het flauwe op sociale media gebaseerde ‘Party’s over’ te verwerken. ‘It probably matters’ is door zijn opnieuw aangename refrein en sterke outro gelukkig een waardige afsluiter.

Alles bij elkaar is ‘Marauder’ dus zeker de moeite waard, maar het ontbreekt ons nu eens aan vernieuwing en dan weer aan explosiviteit à la ‘Number 10’ om Interpols nieuwste als uitstekend te labelen.

Interpol speelt woensdag 28 november in Vorst Nationaal (info & tickets).