‘Drawing Daggers’ is het debuutalbum van Ian Clement, bij velen beter bekend als de zanger van de stevige rockband Wallace Vanborn. We krijgen met andere woorden wederom een plaatje van eigen bodem, uitgebracht op het tegenwoordig erg actieve N.E.W.S. Het label trekt al maandenlang onze aandacht met onder meer releases van Maya’s Moving Castle en Trixie Whitley en nu is het dus de beurt aan Ian Clement. Wie zich verwacht aan Wallace Vanborn 2.0 zal bedrogen uitkomen. Zeg dus niet dat we je niet gewaarschuwd hebben.

Blijkbaar voelt Clement de drang om zich te distantiëren van zijn moederschip. Zo wordt in de perstekst al meegegeven dat beide projecten zich verhouden tot elkaar als Jekyll & Hyde. Met nu dus zijn zachte Hyde-kant die de bovenhand haalt, aldus het label. Volgens ons is het juist Jekyll die de rustige versie is en Hyde het ongecontroleerde projectiel, maar we snappen waar ze naartoe willen. ‘Drawing Daggers’ is een intieme, rustige plaat die voor het grootste deel mijlenver van het gitaargeweld weggebleven is.

Al is het ook niet overal even kalm. Zo zijn opener ‘The Explorer’ en ‘Hidin’’ toch vooral lekker potige rocksongs met een stevige ondertoon van stonerrock. Maar daarna schakelt Ian Clement toch vooral over op rijk gearrangeerde liedjes. Soms misschien iets te rijk. Zo was ‘The Hammer And The Nail’ waarschijnlijk beter geweest in een meer stripped down versie, zeker met continue dreiging die in zijn stem ligt. Met single ‘Little Knife’ scoorde de zanger al eerder, zij het dan wel erg bescheiden. Dit is ook niet de meest evidente keuze voor een single, maar wel het beste nummer van het hele album. ‘Interview’ daarintegen is dan weer het enige lied dat echt hitpotentieel heeft: de luchtige ondertoon, de vrolijke cadans,… het kan zo op de radio en zou daar eigenlijk ook meer te horen moeten zijn.

Steeds meer blijken er ook minpuntjes aan het album te zitten. Zo tapt Clement uit hetzelfde vaatje als labelgenoten Flying Horseman, maar bezit hij voor schrijven van haunting popliedjes toch niet hetzelfde talent. Bij momenten hebben de man van Wallace Vanborn en Bert Dockx wel dezelfde stem, wat de vergelijking tussen beide ook niet in het voordeel van de eerste doet uitdraaien. Al zit er wel een duidelijk verschil tussen beide in de manier van teksten schrijven. Zoals in ‘Kissing The Claw’ duidelijk naar voor komt (“Covet thy neighbours wives”) opteert Clement geregeld voor een verhalende stijl die we niet meer gewoon zijn in deze tijden, tenzij van grootheden als Lanegan of Cave. Het geeft ondanks de oubollige taal een frisse toets aan het soms wat zware album.

Want alles bij elkaar is dit een vrij zwaar plaatje geworden. Te veel muzikale ideeën zijn in te korte liedjes gepropt waardoor de intimiteit van de teksten meer dan eens verloren gaat. De rockgitaren mogen dan wel de mond gesnoerd zijn, de bombast is des te meer aanwezig (‘At Sea’). Als dit de Jekyll-versie is, dan is het toch een Jekyll die erg groots droomt en niet vies is van een beetje overdaad. Daarnaast kunnen we het ook niet laten van ons af te vragen waarom we geen duet krijgen met Lara Chedraoui, die toch ettelijke malen de backing vocals voor haar rekening nam. In onze wilde dromen worstelen de zwoele stem van Chedraoui en de zware van Clement prachtig mooi. Een gemiste kans.

We kunnen ons niet van de indruk ontdoen dat hier meer in zat dan er uiteindelijk is uitgekomen. ‘Drawing Daggers’ is een mooi album, laat dat duidelijk zijn, maar haalt niet overal het vereiste niveau om ons volledig over de streep te trekken. Wel laat Clement zien dat hij meer kan zijn dan de schreeuwerd in Wallace Vanborn. Echte liefde zal het wel nooit worden, maar een crush van een enkele weken of dagen, dat wel.

Ian Clement live zien kan binnenkort onder meer in Groningen (Vera, 11.04, info & tickets), Leeuwarden (Asteriks, 10.05, info & tickets) en Gent (DOK via Democrazy, 16.05, info & tickets). Check de Facebook-pagina van Ian Clement voor meer live dates.

Album verdeeld door N.E.W.S