Stiekem hoorden we het naamloze debuutalbum van Hundred Waters al begin 2012 toen het Amerikaanse kwintet de plaat op het kleine label Elestial Sound uitbracht. De carrière van Hundred Waters nam in de maanden daarop een onverwachte wending toen de roemruchte dubstepproducer Skrillex groot fan van de band bleek en ze een platencontract aanbood. Zodoende verschijnt het album deze maand opnieuw, nu via Skrillex’ label OWSLA. En dat is maar goed ook, want dit pareltje verdient veel meer aandacht dan het tot nu toe kreeg.
Hundred Waters’ eerste langspeler staat vol dromerige indiepop die je vurig doet wensen dat de lente alvast hier was. Dat de inspiratie voor de bandnaam kwam van de Oostenrijkse kunstenaar Hundertwasser is geen verrasing; de muziek is net zo kleurrijk en organisch als zijn beroemde kunstwerken. De liedjes van Hundred Waters laten zich het beste omschrijven als lome soundscapes waar zangeres Nicole Miglis haar vocalen verleidelijk overheen drapeert. Speelse ritmes en samples zorgen ervoor dat de liedjes bovendien spannend en puntig zijn.
Hundred Waters leent gretig elementen van uiteenlopende genres als jazz (‘Are/Or’) en Oosterse folklore (‘- – – . . . – – -‘), zonder dat het album daarbij consistentie verliest. Het resultaat is een vernuftige plaat die goed wegluistert en keer op keer nieuwe details blootgeeft. Sommige liedjes zouden het goed doen als radiohits – het hypnotiserende ‘Boreal’ bijvoorbeeld – terwijl andere nummers vooral bedoeld lijken om bij weg te dromen, zoals het intieme ‘Gather’.
Is er dan niets aan te merken op deze verzameling songs van Hundred Waters? Wel ja, de plaat dreigt misschien wat monotoon te worden naar het einde toe en Miglis’ zang had her en der wat pittiger gemogen. Het zijn echter kleine aanmerkingen op een razendknap debuut van een band waarvan we de komende jaren hopelijk nog veel gaan horen.
Verdeeld door N.E.W.S.