Hookworms is een ongegeneerd stel intro-jatters. De drumpartij aan het begin van opener ‘The impasse’ is rechtstreeks afkomstig van ‘C11h17n202sna (Sodium Pentathol)’ van Anthrax bijvoorbeeld. Het basloopje aan de start van ‘On leaving’ is ook gekopieerd van een nummer van Peter, Björn & John. En dat is niet alles wat de Britten gestolen hebben. Gedurende dit tweede lied hoor je nog ontelbare referenties aan andere groepen, iets dat een terugkerend thema op de plaat blijkt te zijn. We hebben hier simpelweg te maken met de zoveelste pikkemozen der muziek, maar zoals altijd is het natuurlijk de vraag of dat zo een drama is. De variatie van een uitputtende set noten is by definition natuurlijk eindig, en het gaat er uiteindelijk om wat je feitelijk dóet met dat leentjebuur spelen. Voor Hookworms geldt dat het goed luisteren naar andermans werk geen eigen geluid heeft weten op te leveren, ongeacht wat je in andere recensies over dit album (dat feitelijk geen album is, maar daarover later meer) zult lezen. Wat dat betreft is de bandnaam goed gekozen.
We hebben kennelijk te maken met een groep uit Leeds hoewel de thuisbasis, gelet op de hoeveelheid beschikbare informatie, ook zomaar in de VS, Duitsland, Swaziland of op Jupiter had kunnen liggen. De mannen een emailtje sturen om duidelijkheid te scheppen is ook al geen optie, aangezien ze alle vijf schuil gaan achter hun initialen. Zo is SS de gitarist en verzorgt MJ naar het schijnt de vocalen van dit stelletje parasieten. Met een naam als MJ zou je gaan denken met de The King of Pop te maken te hebben, maar deze variant klinkt niet zo zeer als een zanger, maar meer als de hysterische versie van een vocalist. Het zou geen verbazing wekken als ooit blijkt dat hij een My First Megafoon heeft ingeslikt als kind. Dat gezegd hebbende maakt hij op zich wel enige indruk met deze manische vocalen en ze vormen dan ook een passende ondersteuning van de eveneens manische drone-psych rock tonen van de band.
De ‘echte’ songs worden afgewisseld met een drietal, godzijdank, korte doch volstrekt zinloze instrumentale interludes die zijn doorgenummerd vanaf debuut ‘Pearl mystic’. Samen met de crossfading die is toegepast, waardoor alle liedjes in elkaar overlopen, is de plaat het beste te omschrijven als een lange trip die om aandacht vraagt. Beter gezegd: om aandacht schreeuwt. Of die het geven waard is, is overigens hoogst twijfelachtig. Er is werkelijk weinig tot niets origineels te horen op ‘The hum’ en alles valt in het bakje “dit hebben we al eens eerder gehoord”. Het beste moment is tegelijk het enige waarop Hookworms het gas terug neemt. Naast dat het een redelijk fraaie (doch wederom niet originele) deun is, zorgt ‘Off screen’ er met zijn speeltijd van ruim zeven minuten ook voor dat ‘The hum’ optisch nog een beetje op een album lijkt. Wat de speelduur betreft dan tenminste, want met slechts zes volledige nummers is het geheel immers niet meer dan een ep te noemen.
De recensies van dit werk door Hookworms zijn uitzonderlijk goed, getuige een dikke 80 op Metacritic ten tijde van het schrijven van dit artikel. Ondanks het pretentieuze gewauwel dat in meerdere van de genoemde recensies is terug te vinden, is het echter een raadsel waarom. De kortspeler hangt aan elkaar van ideeën van anderen en ze zijn, in alle eerlijkheid, niet eens bijzonder goed aan elkaar geknoopt. Oppervlakkig luisteren geeft zomaar het idee dat ‘The hum’ een absolute topper is. Beter luisteren bewijst echter het tegendeel. Het lijkt er sterk op dat we hier te maken hebben met een flink staaltje “laten we in het matige muziekjaar 2014 dan toch maar iets helemaal de shit verklaren” van het internationale muziekwereldje. Zonder succes overigens, aangezien de band het zelf een worst zal wezen, gelet op hun niet-bestaande PR-machine. Jammer.
Album verdeeld door V2
