Justin Broadrick en Mark Kozelek (oftewel Jesu en Sun Kil Moon) slaan voor een tweede maal de handen in elkaar na een eerste sterke samenwerking vorig jaar. De dromerige elektronica en shoegazemetal-landschappen van Broadrick (ex- Napalm Death) vormden daarin een uitstekend klankbord voor Kozelek’s mistroostige voordracht. Met ’30 seconds to the decline of planet earth’ levert het duo nu een vervolg af dat de verwachtingen niet helemaal inlost, maar gelukkig kan teren op de scherpe humor die doorheen de teksten verweven zit.
Met bijna tachtig minuten aan muziek, verdeeld over slechts negen nummers, is ’30 seconds’ geen licht verteerbare hap. Kozelek eist je volledige aandacht op met gepredik over de staat van de wereld en leutert over zijn persoonlijk leven alsof hij uit zijn dagboek voorleest. Als je die kurkdroge, komische vertelstijl kan appreciëren, dan zit je wel goed bij deze plaat. Zo wordt op de heerlijke single ‘He’s bad’ Michael Jackson op een guitige wijze aan de schandpaal genageld (“I’m sorry for the bad things that his father did to him, but it doesn’t add up to building a Willy Wonka trap for kids”). Ook het donkere ‘Hello Chicago’, een fijn eerbetoon aan overleden regisseur John Hughes en ‘Twenty something’, handelend over een ontmoeting met zanger en auteur Johnny Saint-Lethal, zijn uiterst vermakelijk.
’30 seconds’ heeft helaas wel last van dezelfde kwaaltjes als Sun Kil Moon’s recent verschenen dubbelalbum ‘Common as light and love are red valleys of blood’. Mark Kozelek plaatst zichzelf te vaak in het middelpunt (wat niet altijd even interessant blijkt) en de nummers duren soms te lang voor hun eigen goed. In ‘Bombs’ lacht Kozelek er zelf om wanneer hij na twaalf minuten mijmert “this song could go on and on and on” en de producer hem onderbreekt met “Hey Mark I’m sorry to stop you, but it’s getting a little too long”. Hetgeen we echter het meest betreuren aan deze plaat is het opteren voor een meer folky en elektronische aanpak, ten koste van Jesu’s kenmerkende hardere riffs. Hierdoor komt het duo wat meer getemperd over, al heeft die subtielere instrumentale inkleding zeker zijn charmes.
Hadden Jesu en Sun Kil Moon wat meer getrimd in dit epistel, had dat wellicht een krachtiger eindresultaat opgeleverd. Ondanks de fijne composities lijkt dit album nu wat te bezwijken onder de te logge songs. Toch is ’ 30 seconds to the decline of planet earth’ je tijd waard, al is het maar om de wereld eventjes door Mark Kozelek’s ogen te aanschouwen en te genieten van zijn zwarte humor.
