Toen HAIM met single ‘Want you back’ een opvolger voor ‘Days are gone’ aankondigde konden we alleen maar besluiten dat die titel zeer wederzijds was. Het kenmerkende geluid van de zussen was op die eerste nieuwe single in vier jaar tijd onmiskenbaar aanwezig en deed uitkijken naar de rest van de plaat. Uiteindelijk is het door het ietwat schizofrene karakter van de plaat moeilijk om er onverdeeld van te houden.

Aan de ene kant zijn er de absolute HAIM-toppers zoals ‘Want you back’ en ‘Little of your love’. De liefdesperikelen krijgen een uitzonderlijk aanstekelijk jasje aangemeten en laten je de rest van de dag neuriënd achter. Wel lijkt het alsof de zwaarmoedigere teksten de muziek voor de voeten loopt. Zo zijn ‘Ready for you’ en ‘Kept me crying’ nog in het typische HAIM-straatje te plaatsen, al zijn ze snel vergeten en vormen ze bovendien de eerste symptomen van de overheersende mentale labiliteit.

Schizofrenie is een erfelijke aandoening en het lijkt met momenten alsof de zussen liefdesbaby’s zijn die voortkomen uit de affaires die destijds ‘Rumours’ van Fleetwood Mac teweeg brachten. Het is overigens geen verrassing dat de groep fan is want er duikt live of op radiosessies regelmatig een cover op. Vooral in ‘Nothing’s wrong’ komt dat aangename kantje naar boven, al doet ‘You never knew’ luide belletjes rinkelen richting ‘Everywhere‘.

Titeltrack ‘Something to tell you’ is het eerste nummer dat de jammere keerzijde van de mentale medaille weergeeft. Het lied komt nooit echt goed op gang en hetgeen je verteld wordt lijkt er eerder stotterend uit te komen. ‘Found it in silence’ en ‘Right now’ komen bij momenten zo moeizaam over dat er in de studio waarschijnlijk een haimlichmanoeuvre nodig was om het lied eruit te krijgen. Vooral in dat laatste nummer is dat een bijzonder jammere zaak omdat er veel meer in lijkt te zitten. Het muzikale brokje lijkt ergens ter hoogte van het middenrif te blijven steken. Nog spijtig is afsluiter ‘Night so long’, dat doet vermoeden dat de zusjes woensdagmiddagen vaak bij een Céline Dion-minnende tante hebben doorgebracht.

HAIM heeft heel wat te vertellen maar vindt de juiste woorden moeizamer dan op debuut ‘Days are gone’. Door twee sterke singles kunnen we dat relativeren en als bedenkelijke inspiratiebronnen gecompenseerd worden door een streepje Fleetwood Mac, dan kan er ook al eens iets door de vingers gezien worden.