Grizzly Bear is misschien wel een van de meest intelligente en originele indierockbands van de laatste jaren. Dat onze verwachtingen voor vijfde studio-album ‘Painted ruins’ toch wel wat hoger lagen dan gemiddeld, hoeft dus geen verrassing te zijn. Platen als ‘Veckatimest’ (2009) en ‘Shields’ (2012) succesvol opvolgen is echter geen sinecure, maar met enkele vooruitgestuurde singles wisten de New Yorkers ons op voorhand reeds gerust te stellen. En ja, ook de rest van het album weet ons moeiteloos te overtuigen.
Meeslepende opener ‘Wasted acres’ lokt je meteen de plaat binnen met een intelligent en bezwerend ritme. De klaagzang over industrialisatie van het platteland past net als ‘Neighbors’ perfect binnen de gekende identiteit van Grizzly Bear met haar typische, onverwacht opduikende gitaarhooks, slimme synths en knappe samenzang tussen Droste en Rossen. Het frontmannenduo bewijst op het psychedelische ‘Cut-out’ bovendien nog maar eens wat een geweldig innovatieve gitaristen ze zijn.
Op ‘Painted ruins’ creëert Grizzly Bear meer dan ooit een kleurenpalet aan instrumenten en sounds, dat telkens weer gemengd wordt tot solide songs zonder losse draadjes. Melodieus halen de nummers misschien niet altijd het niveau van de voorbije twee albums, maar dat wordt gecompenseerd door een extra dosis creativiteit (‘Morning sound’, ‘Aquarian’). Weinig hedendaagse gitaarbands weten hun muziek zo vlotjes als doordachte kunstwerken te presenteren – neem bijvoorbeeld ‘Three rings’; een song waar pakweg Alt-J een moord voor zou plegen.
Minst afgemeten nummer is ‘Four cypresses’, waarin gitaargetokkel en drumgeroffel elk hun eigen weg gaan maar toch bij elkaar gehouden worden door verzoenende tweestemmigheid. “It’s chaos but it works“. Omstreeks het midden ontaardt de song in een muzikale rollercoaster die vervolgens haar tijd neemt om nagenietend uit te bollen. Net als in ‘Three rings’ is het gevoel voor opbouw grandioos. Ja, als ‘Losing all sense’ – dat de verwachtingen die de titel oproept niet geheel kan inlossen – het braafste nummer op je plaat is, weet je dat je goed zit.
Naar het einde toe lijkt Grizzly Bear zich met ‘Glass hillside’ en in mindere mate ‘Systole’ echter bijna te verslikken in een springerige popsound die flirt met de zeemzoetigheid. Gelukkig doet grootse en verscheurende afsluiter ‘Sky took hold’ ons dat met plezier door de vingers zien, en zijn we zelfs geneigd op de repeat-knop te drukken. We hoorden namelijk een goedgevuld album waarin je elke luisterbeurt weer nieuwe elementen ontdekt. Eentje die we bijgevolg nog vaak zullen opleggen.
‘Painted ruins’ is een creatief, samenhangend werk dat de typische Grizzly Bear-sound rechthoudt en zelfs aandikt met prominentere synthesizers. De nummers zijn minder gericht op melancholie dan vroeger werk – al loert die bij Grizzly Bear toch altijd wel een beetje om de hoek – maar blinken uit in creativiteit en innovatie. Trouw aan haar unieke identiteit verkent de band haar eigen kunnen, en levert ze op die manier gewoon weer een erg puik album af.
