Eindelijk. Na vijf jaar wachten, geruchten over een nieuw album die nooit concreet werden, een veelbesproken relatie met een van de rijkste mannen ter wereld Elon Musk, een online oorlog met rapster Azealia Banks… Veel tumult, maar geen album. Tot enkele maanden terug plots een aankondiging kwam: ‘Miss anthropocene’ zou op 21 februari het levenslicht zien. Vandaag is die glorieuze dag en het album is even glorieus. Claire Boucher, de echte naam van Grimes, doet op een wonderbaarlijke manier hetgeen waarvoor ze bekend staat en meer met de klimaatproblematiek, het centrale thema van de plaat.

Openen gebeurt met ‘So heavy I fell through the earth’ (SHIFTTE). Een onheilspellende bas en serieus wat reverb drijven het nummer vooruit. Een rustigere start dan dat we doorgaans van Grimes gewoon zijn – denk aan heavy hitters als ‘Venus fly’, ‘Kill v maim’ of ‘Oblivion’ van voorgaand werk. Niets blijkt echter minder waar, want na de intro schakelt de Canadese een versnelling hoger met ‘Darkseid’ waarin ze net als in ‘Scream’ vanop haar vorige plaat ‘Art angels’ de Taiwanese rapster Pan uitnodigt. In tegenstelling tot die oudere track houdt het duo het deze keer bedeesder. Het roepen op ‘Scream’ maakte plaats voor gefluister, wat een aangename verandering van toon is. Ondanks de zachte stemmen bulkt het nummer van de energie. Met hier en daar een kreet van de rapster die gecounterd wordt door de kille en geaarde stem van Grimes, ontstaat een interessante dynamiek.

Zowel ‘SHIFTTE’ als ‘Darkseid’ passen perfect in de discografie van Grimes. Ze zijn donker, gevaarlijk en raar. Des te groter is de verrassing die ‘Delete forever’ teweegbrengt. De artieste schakelt enkele versnellingen terug en kiest voor intimiteit in plaats van explosiviteit. Ze keert inwaards. In een interview vertelde ze dat dit nummer geschreven werd op de nacht dat Lil Peep stierf aan een overdosis. Zelf verloor ze meerdere vrienden aan een overdosis. Zo open, eerlijk en rauw zagen en hoorden we Grimes nog niet. Dat getuigt van evolutie en durf om te experimenteren – Grimes houdt niet vast aan een formule die eerder succesvol bleek.

De rode draad doorheen dit album is de klimaatsverandering. Grimes verklaarde in een interview dat “Miss Anthropocene” uit de albumtitel de godin van de klimaatsverandering is. Op het album is de wereld niet langer een plek even rooskleurig als het haar van Book Candy in de ‘Genesis’-video. De pret is eraf, liefde vergaat en zo ook mensen en geliefden. In ‘My name is dark (art mix)’, schreeuwt Grimes de pessimistische zin “That’s what the drugs are for” uit en in ‘You’ll miss me when I’m not around’ verklaart ze schouderophalend “I shot myself today/Got to heaven anyway”. De speelse Grimes die het idee van een Godfather but make it vampires vertaalde naar ‘Kill v. maim’, is volwassen en realistisch geworden op haar vijfde langspeler. Niet alles is echter kommer en kwel. Er zijn evengoed momenten, zoals op ‘IDORU’, uitgesproken als “I adore you“, en opener ‘SHIFTTE’ die een ijzersterke liefde bezingen.

Wie kijkt naar de credits van het album, zal op een herhaling stoten. Net zoals op haar voorgaande werk, doet Grimes overnieuw praktisch alles zelf. Schrijven, musiceren, componeren, illustreren… De Canadese nam het allemaal voor eigen rekening. In tijden waarin veel popartiesten een leger aan producers en schrijvers achter zich hebben, is Grimes een unicum en een muzikale kracht waar niet enkel respect voor opgebracht, maar evenwel rekening mee gehouden moet worden.

‘Miss anthropocene’ toont ons een andere, meer volwassene en geëvolueerde versie van de muzikant die achter de naam Grimes schuilgaat. ‘Visions’ was een krachttoer, opvolger ‘Art Angels’ ging als een schokgolf doorheen het muzieklandschap, ‘Miss anthropocene’ is de grotere en sterkere zus van de twee voorgaande. Vijf jaar is een lange tijd en met elke dag die voorbijging, werd het risico groter in een industrie die telkens in beweging en moeilijker bij te houden is. Niet voor Boucher: zij bewijst nog steeds de vinger aan de muzikale pols te houden.