Future, dat is Nayvadius DeMun Wilburn, ook wel bekend als koning autotune. Dat hij een van de meest hardwerkende artiesten binnen het rapmilieu is bewijst hij nogmaals door op twee weken tijd met twee langspelers naar buiten te komen. Of dat echt nodig was, daar hebben we natuurlijk onze eigen mening over. Het getuigt in iedere geval van een goede werkethiek, en dat is natuurlijk ook al wat waard.

In deze review hebben we het zowel over ‘FUTURE’ als over ‘HNDRXX’, omdat naar onze mening twee platen die zo snel na elkaar worden uitgebracht gerust met de ruggen tegen elkaar geplaatst mogen worden. Nadeel daarvan is dat er dan meteen vierendertig trapnummers in een keer beluisterd moeten worden, en dat begint na een tijdje eerder als een opgave dan als een aangename luisterbeurt aan te voelen. Trap is niet meteen het meest diverse genre, en wanneer er dan een vrachtwagenlading aan nummers door de koptelefoon gestort wordt kan je beginnen denken dat alles toch nogal zwaar hetzelfde klinkt. Dat gezegd zijnde moeten we toegeven dat Future als geen ander weet hoe het genre werkt, en dat zelfs zijn gebruik van autotune een zeker inzicht in de tool verraadt dat vele andere fervente gebruikers niet bezitten.

Naar onze bescheiden mening is ‘HNDRXX’ de leukste plaat van de twee, terwijl ‘FUTURE’ cooler en serieuzer is. Op ‘HNDRXX’ horen we veel meer popinvloeden, wat de plaat verteerbaarder maakt. Nummers als ‘Incredible’, ‘Testify’ en ‘Fresh air’ doen denken aan Drake op z’n vrolijkst. Niet bepaald origineel, wel leuk om naar te luisteren. De nummers op ‘HNDRXX’ die het meest ‘pop’ aandoen zijn logischerwijs degene met echte hooks. Er zijn ook een paar nummers die enkel flow zijn (‘Lookin exotic’) en daardoor na een minuut of wat gewoonweg oninteressant worden. Net als op de plaat ‘EVOL’ vinden we hier wederom een samenwerking met The Weeknd terug, maar echt verrassend is ‘Coming out strong’ niet. Soms zitten we iets te veel gevangen in een makkelijke haze waarbij eerder wordt teruggevallen op sound dan op nummers. Future toont zich wel meester van de slow jam-trap die tegenwoordig menig tiener- en twintigerhart doet smelten, en dat is zeker geen slechte positie om je in te bevinden.

Wanneer ‘FUTURE’ van start gaat met ‘Rent money’ horen we meteen overblijfsels van ‘In love with the coco’ in ons hoofd. Deze plaat, die een week voor ‘HNDRXX’ werd uitgebracht lijkt zich eerder aan de zwaardere gangsta-zijde van het trapspectrum te bevinden. In tegenstelling tot ‘My collection’, de binnenkomer van HNDRXX, zorgt ‘Rent money’ er wél voor dat je meteen de plaat in gesleurd wordt. ‘Good dope’ gaat verder op hetzelfde zware elan, net zoals het merendeel van de nummers op de plaat. Af en toe wordt die zware trap afgewisseld door nummers met iets meer opgewekte samples (‘Zoom’, ‘POA’, ‘I’m so groovy’) die voor afwisseling zorgen. Terwijl ‘HNDRXX’ met iets meer gevoel voor popmuziek misschien wel toffer is om op te zetten op een feestje, prefereren wij toch ‘FUTURE’ om alleen op te bouncen.

Qua eindrapport kunnen we stellen dat Future op beide albums een hele hoop goede nummers heeft kunnen verzamelen, en zijn we er zeker van dat niemand met evenveel stijl zijn arena kan betreden. Maar vierendertig nummers in hetzelfde straatje, dat wordt een beetje saai – of ze nu van hoge kwaliteit zijn of niet. Misschien was de plaat ‘FUTURE HNDRXX’ wel een goed idee, met een mooie balans tussen gangsta trap en slow jamz? Of toch een paar maanden respijt tussen album een en twee? Hoewel we het niet altijd eens zijn met het credo less is more, zijn we geneigd om Future te vragen volgende keer wat nummers iets langer in de kast te laten liggen. Gerijpte trap, het kan misschien nog wat worden.