We mogen ons al langer in de handjes wrijven met de grote en veelzijdige garagerockscene die ons land rijk is. Wie die van iets dichterbij bekijkt, merkt echter al snel waar de zwaartepunten liggen: grofweg in Gent, Antwerpen en een beetje in Oostende (met The Glücks, Alpha Whale en Mostly Whites). Wordt er dan niet gerammeld in pakweg het Brusselse? Uiteraard wel, en het is vooral Mountain Bike dat daar het mooie weer maakt, met aanstekelijke en oprechte garage.

Na in 2014 een debuutplaat te hebben uitgebracht met internationale impact – gevolgd door een turbulent tourleven – trok het viertal voor een jaar de handrem op. In het wereldje is zoiets lang, maar Mountain Bike komt nu wél fris en monter voor de dag: ‘Too sorry for any sorrow’ is op zoveel manieren het geslaagde product van herbezinning, en een doortrekking van het vakwerk dat we hen altijd al toeschreven.

Waar de band vroeger aftrapte met een droog riffje en hitsige ritmes, komt nu meteen opvallende berusting en melodie in de plaats: die ruwere rock-‘n’-roll wordt een versnelling of drie teruggeschakeld richting een intelligent soort indie – ‘Future son’ draagt bijvoorbeeld een uitgesproken melancholisch toontje mee. Niet dat ze zich daar lang in wentelen, want ‘Absolutely’ zou een soort funky slackrock kunnen zijn terwijl  ‘This lonely place’ mooi balanceert tussen harmonie en nonchalance. Ook fijn: de Brusselaars behouden genoeg obligate rondspringallure, wat ze met ‘Mean with you’ nog eens aantonen. Iemand die zich ooit afvroeg hoe het jonge dEUS in een rokerige garagebox zou klinken? Hierzo.

Verder tillen ook de intro’s – soms eens zweverig, dan weer via drummachines – Mountain Bike nog verder uit vroegere lofi. Iedere track lijkt z’n eigen inleiding te hebben gekregen; zoiets is zéker boeiend wanneer de band zich waagt aan ballad-achtige dingen, als op ‘Copycats’. Zelfs het punky ‘B+ B-’ krijgt in z’n eerste seconden een verrassend psychedelica-laagje opgelegd – wordt daarna nog slim doorgetrokken met het Morgan Delt-achtige ‘You’d better let go’. Op ‘Good for nothing’ wordt al quasi het bovenstaande nog eens samengegooid, en verbaast frontman Etienne met z’n stem als vierde instrument. Gitaar en zang zijn op die manier continu in een soort dialoog verstrengeld. Vakwerk dus, cfr. supra.

Je zou met wat slechte wil kunnen zeggen dat de puurheid van een consistent garagerockplaatje hier een beetje ontbreekt. Ja, Mountain Bike eet van veel walletjes en vliegt soms iets te snel doorheen genres, soms binnen eenzelfde nummer. Maar keer die redenering eens om: zit de toekomst van dit soort gitaarmuziek niet net in die grenzeloze creativiteit, eerder dan consequent doorheen drie akkoorden-songs van tweeënhalve minuut te knallen? Het is ook hoe grootmeesters als King Gizzard en Thee Oh Sees zichzelf tegenwoordig fris houden. Ieder z’n ding met eigen kwaliteiten, uiteraard.

Net als Double Veterans – die andere vaderlandse boegbeelden – lijkt Mountain Bike nu een ideaal evenwicht te hebben gevonden tussen kracht en nuance, tussen rommelig en melodisch. Of, om het met hun eigen woorden samen te vatten: muziek voor het feest, de afterparty én de ontnuchtering.

‘Too sorry for any sorrow’ kwam uit via Humpty Dumpty Records

Mountain Bike speelt onder andere in de Botanique op 20 mei (info & tickets) en op Pysch over 9000 in Gent, op 24 mei (info & tickets).