Met ‘Harmony hall’ gaf Vampire Weekend ons in januari, na een jarenlange pauze, een eerste single cadeau. Het zette meteen de toon voor wat komen zou: catchy, maar toch o zo melancholisch. Die lijn weet de band gedurende heel ‘Father of the bride’ slim door te trekken.

Achttien nummers en bijna een uur lang: Vampire Weekend legde zich geen makkelijke taak op. De groep wisselt tragere songs als ‘Hold you now’ slim af met meer uptempo werk als ‘Bambina’ en ‘This life’. Zo zorgen Ezra Koenig en co. ervoor dat we steeds bij de les blijven en als onze aandacht toch even durft te verslappen, dan worden we meteen weer wakker geschud. Ook tekstgewijs probeert de Amerikaanse band ons de ogen te openen. Z’n vrolijke deuntjes worden meer dan eens gecombineerd met iets minder optimistische teksten. In ‘This life’ heeft Koenig het over hoe onvermijdelijk het is om gekwetst te worden en in ‘Flower moon’ heeft hij het zowaar over de klimaatproblematiek.

Maandenlang in een studio muziek maken kan al snel eenzaam worden. Daarom horen we op ‘Father of the bride’ naast de stem van Koenig ook die van Danielle Haim terugkomen. Haim, één van de drie HAIM-zussen, was tijdens de opnames de bovenbuur van Koenig en zo kwam het dat ze uiteindelijk drie keer een grote rol speelt op de plaat – tijdens ‘Hold you now’, ‘Married in a gold rush’ en ‘We belong together’. Wanneer je die drie na elkaar afspeelt, krijg je zowaar een vertelling van een ten dode opgeschreven huwelijk.

In ‘My mistake’ laat Vampire Weekend voor het eerst wat steken vallen. Het blijft iets te lang hangen in de zwaarmoedigheid en net iets te weinig gecombineerd met het optimisme in dit huwelijk. Dat wordt in ‘Sympathy’ wel weer goed gemaakt. Met een nonchalante “I think I take myself too serious / it’s not that serious” zet de band het meest funky lied van de collectie in. We vermoeden dat dit een publieksfavoriet wordt tijdens de liveshows. De tweede gast die we mogen verwelkomen op het huwelijksfeest is Steve Lacy. Voor ‘Father of the bride’ werd hij even geleend van The Internet en schreef hij het uitstekende gitaarwerk op ‘Sunflower’ en ‘Flower moon’. Het zijn niet alleen elkaars tegengestelden op vlak van titel, ook qua opbouw en sound verschillen de twee als dag en nacht. ‘Sunflower’ klinkt licht en vrolijk, te beluisteren op het strand. ‘Flower moon’ klinkt dan weer donker en warm, perfect voor een avond dansen.

‘2021’ en ‘Unbearably white’ springen er tussenuit. Het eerste omdat de melancholie hierin perfect gevat wordt, met meeslepende synthlijnen en verlangende lyrics. Met zijn lengte van één minuut 39 seconden valt het in dezelfde categorie als ‘Bambina’: songs waarvan we wensten dat ze langer duurden. We zijn dan ook dankbaar dat ‘Unbearably white’ met zijn vier minuten 40 niet in deze categorie past. Het nummer is door velen al omschreven als beste Vampire Weekend-productie tot op heden, en wij delen die mening grotendeels. Het moeilijke huwelijk wordt hierin een perfecte metafoor voor Koenigs identiteit, die op ‘Unbearably white’ in vraag wordt gesteld.

De pianosong ‘Jerasulem, New York, Berlin’, waarin Koenig het heeft over de Balfour Declaration en de geboorte van Israel, vormt de afsluiter van ‘Father of the bride’, een album waarmee Vampire Weekend ons een reden geeft voor hun zes jaar pauze. Al kond de groep ons niet boeien gedurende het hele huwelijk, wij vragen zeker de scheiding niet aan.

Vampire Weekend speelt op 18 november in een uitverkochte Ancienne Belgique en deze zomer staan ze op een even uitverkocht Down The Rabbit Hole.