Onder de noemer Essaie Pas zijn producers (en levenspartners) Marie Davidson en Pierre Guerineau ondertussen al een dikke zeven jaar bezig. Het was echter pas met hun eerste DFA-release ‘Demain est une autre nuit’ dat de cool van Davidson en Guerineau in 2016 een breder publiek zag. Met die plaat begaf het duo uit Montréal zich in een spreidstand tussen rudimentaire synthpop en ingetogen techno. Opvolger ‘New path’ vertoont zich meer in die techno-omgeving, alsof Pierre en Marie de verlaten fabriek waar ze hun vorige plaat opnamen hebben ingewisseld voor een al even afgelegen club om deze nieuweling te maken.
Afgelegen, en nog meer dan dat: pikdonker. Dat kan ook bijna niet anders wanneer ‘A scanner darkly’ je grootste inspiratiebron is. De sci-fi roman van Philip K. Dick gaf in 1977 een grimmige vooruitblik op een dolgedraaid Californië waar voornamelijk drugs, massatoezicht en paranoia de plak zwaaien. Je hoeft tegenwoordig al niet veel moeite meer te doen om gewaar te worden dat de roman best wel eens profetisch kan zijn, kijkend naar de aanslepende opioïdecrisis in de VS of politieke partijen bij ons die staan te popelen voor een nationale dna-databank en meer manieren om de Brave Burger™ in de gaten te houden. “La réalité est dépassée par le fantasme”, zei het duo twee jaar geleden nog. En effet.
De naargeestige paranoia die daarbij komt kijken encapsuleert Essaie Pas in een pil die weg geeft aan een relatief korte, maar intense trip van zes nummers lang. ‘Les aphides’ hakt er aan sneltempo meteen in, waar verloren flarden uit een gesprek tussen Davidson en Guerineau de toon zetten en daaronder lage bassen een conversatie voeren met spookachtige tinnen synthlagen die het nummer zowel ruim als heel claustrofobisch laten aandoen. ‘Futur parlé’ beweegt zich in eenzelfde ritme tot na twee minuten opbouw een hypnotiserende Kelly Lee Owens-achtige baslijn binnenbreekt en samen met Davidsons “quelle horreur”-monoloog de broeierige clubnarcose nog eens dubbel versterkt tot iets duisters en gelukzaligs. Adieu au dancefloor, Marie? Ik dacht het niet.
‘Complet brouillé’ kan de aanhoudende spanning even breken voor een meer laidback intermezzo. Toch is de industriële funk van het nummer verre van comfortabel. Te pas en te onpas krijgen we opnieuw snippers uit een gesprek tussen Marie en Pierre te horen. De twee lijken glimlachend te staren naar de bodem, met zinnen als “I don’t expect to live long” die aanstekelijke licht en bijna humoristisch worden gebracht.
De tweede helft van het album slaagt er met de cinematische urgentie van ‘Les agents des stups’ en het rigide ‘Substance M’ vooral in om nog meer te desoriënteren. Dat mondt finaal uit in het titelnummer ‘New path’, een beklijvende aftiteling waar het duidelijk wordt dat Essaie Pas niet meer naar de bodem staart, maar in vrije val op weg is naar beneden met enkel verloren stukken teksten uit Dicks roman als houvast. Het dystopische dansfeest dat zich eerder afspeelde lijkt op dit moment slechts een vage herinnering.
Essaie Pas neemt je op ‘New path’ mee naar dansvloeren, steegjes en illusies van een toekomst die er hopelijk niet zit aan te komen. Hoewel de nummers soms wat in zichzelf verstrikt geraken (‘Substance M’) is ‘New path’ een duizelingwekkende totaalervaring die traag maar zeker onder je huid weet te kruipen zonder je los te laten. De band laat een meer uniform geluid horen dan in hun eerdere werk, maar door de spaarzame lengte wordt het quasi nergens te veel.
