De Zweedse Neneh Cherry is al meer dan zeven seconden een vaste waarde in de muziekindustrie. Ze kreeg haar opvoeding van pionier Don Cherry, de trompettende vriend van John Coltrane, ze speelde in meerdere punkbands (waaronder The Slits) en schreef een resem arrangementen voor Massive Attacks ‘Blue lines’. Met andere woorden, ze was al ingewerkt alvorens ze monsterhits scoorde met ‘Buffalo stance‘ en ‘7 seconds‘ met Youssou N’Dour. Op het kersverse ‘Broken politics’ geeft ze haar klassieke triphopvibes een welkome update met producer Four Tet, al is elke update niet zonder de nodige bugs.

Het openende duo van ‘Fallen leaves’ en ‘Kong’ maakt meteen duidelijk dat Cherry ervaring, ambitie én visie heeft. De beats kletteren rustgevend maar vergeten niet te begeesteren, de zang is melodieus maar subtiel. De onmiskenbare bassen van Massive Attack loodsen ‘Kong’ in de Hall of Fame der triphop, de draaiende toetsen zijn ontegensprekelijk Four Tet. Vervolgens krijgen we echter een absoluut trio no-no’s voorgeschoteld. ‘Synchronised devotion’ drijft vier minuten lang voort op een kale piano en marimba, en terwijl Neneh Cherrys zang op ‘Kong’ het geheel perfect bijkleurt, valt hier vooral op hoe weinig meeslepend haar stem alleen is. You snooze you lose. We krijgen van datzelfde snoozelaken een broek op ‘Deep vein thrombosis’, alsof de noten in de studio op waren. In die vaalgrijze pyjamabroek krijgen we plots ‘Faster than the truth’ voorgeschoteld, waarin Cherry half poogt te rappen tussen de tellen door. Het resultaat zijn volledig plat gemompelde strofes die voor geen meter flowen.

Gelukkig is er helft twee die meteen uit het slop wordt getrokken door het fantastische ‘Natural skin deep’. Een heerlijk geflipte instrumental vol airhorns, bubbels en andere dubeffecten waarbij Neneh Cherry op die perfecte Björkiaanse manier in een net andere toonaard lijkt te zingen. ‘Shot gun shack’ vindt wel de goeie kruisbestuiving met hiphop, de slepende beat wordt perfect gecomplementeerd door de ritmische vocals, het geheel is catchy én bevreemdend. ‘Black monday’ is uitgesponnen pracht, het bewijs dat traag en saai niét hand in hand dienen te gaan. De kers op de taart is afsluiter ‘Soldier’, waarop Four Tet nog eens een vrijgeleide krijgt om zijn tegelijk haperende en stampende beats subtiel uit te spinnen.

‘Broken politics’ vormt een vreemd geheel. Twee toppers vooraan, drie stinkers daar tegenaan om dan af te sluiten met een uitstekende tweede helft. Het maakt dat we ‘Broken politics’ niet vaak meer in z’n geheel gaan luisteren en tegelijk lof zingen over Neneh Cherry’s vruchtbare carrière op leeftijd. Hoe dan ook, we hebben minimaal twee kersmopjes in deze review kunnen sluipen, dus wij kijken desondanks tevreden terug.