Er is ondertussen al genoeg over gezegd en geschreven: de garagerockscene in België is nooit zo levendig geweest als vandaag, en da’s verdomd goed. Tientallen kwaliteitsvolle bands breken door, vormen scenes en doen hun ding, elk met een eigen invalshoek en altijd met respect voor de roots. Teen Creeps en Mind Rays hebben iets met punk, Alpha Whale met surfrock op valium, The Glücks dragen blues mee, Equal Idiots en Mountain Bike zouden zo vriendjes kunnen zijn met Ty Segall en consorten. Dat rijtje is verre van volledig, en we gaan het eigenlijk vooral hebben over de nieuwe plaat van de – naar onze mening – nationale vaandeldrager in het genre: Double Veterans.
Lee Swinnen, Thomas Valkiers en Niels Meukens verdienden hun muzikale sporen de voorbije jaren al ruimschoots. Respectievelijk Tubelight, Sunpower en Warhola zijn de bands waarin de heren verder nog actief zijn, al staan ook The Crackups (zaliger, helaas) en Radial Sequence op het palmares van Thomas en Niels. Uiteenlopende groepen en genres dus, wat al aantoont dat het bassistloze trio niet voor één gat te vangen is. En net daarom zien we ze als koplopers binnen de scene: de stevigheid van garage zal altijd het fundament van hun nummers vormen, maar verdere invloeden komen uit alles (en meer) waarover we het in de inleiding al hadden. Die symbiose, waarin veel bands niet geheel slagen, werkt bij Double Veterans perfect. Dat toonde ‘The brotherhood of scary hair and homemade religion’ uit 2014 al aan, en met ‘Space age voyeurism’ doet Double Veterans daar nu nog een serieuze schep bovenop.
Single ‘Cocktail’ zet meteen de toon: kort, krachtig in z’n eenvoud en vooral overtuigend vrolijk. De vaart wordt er meer dan in gehouden door ‘Graveyard’, rock-‘n-roll van de puurste soort, en ‘Medicine man’, songs die ons al na luisterbeurt één goedkeurend deden knikken. Vergeleken met hun begindagen zijn het namelijk dit soort nummers die illustreren hoe sterk het trio evolueerde, en nu écht een eigen geluid tot stand brengt. Zo creëert Thomas vaker een volwaardig basgeluid in de strofes, dat hij passend doet overgaan in een vol gitaarspel in de refreinen, solo’s en outro’s. Lee gooit het met zijn 12-string dan weer over een nog melodieuzere boeg, en daarnaast werd er een opvallend plekje vrijgehouden voor percussie: cowbells, tamboerijnen en shakers, we hebben ze zelden zo mooi op de juiste plaats horen vallen.
Genoeg technische analyse, ‘Space age voyeurism’ glijdt ondertussen vlotjes door. ‘I was gone’ bezorgt een rustiger momentje en richt zich tot de meer psychedelische regionen, die Double Veterans eigenlijk even goed blijken te kennen. De plaat schiet op vocaal vlak verder alle kanten uit – Lee zingt, doet aan parlando (‘Nicotine Girl’), hijgt en schreeuwt, al zijn de West-Coaststijl en 60’s duidelijk nooit veraf in z’n strot. Impressionant. Shoegaze en krautrock sluimeren ook door – ‘I, you’ zou Neu! zo trots maken – terwijl de band Grinderman en Thee Oh Sees vlekkeloos lijken te fusioneren op ‘Heaven nor hell’. We zeiden het al: invloeden van overal, steeds een gebald geheel.
Misschien wat vreemd dat de titeltrack van dit intense gitaaralbum een lo-fi, nonchalant akoestisch nummertje is, vooral omdat de veteranen op ‘Slick cut’ of ‘DOWW’ vervolgens toch weer knallen zoals ervoor. Maar al dan niet elektrisch, snel of traag: die psychedelische laag zit er telkens in, en houdt het allemaal ook erg boeiend. Daarom is ‘The trip’ misschien wel de ideale afsluiter van ‘Space age voyeurism’. Het gekende recept van psychedelica en garage, het evenwicht tussen hardheid en melodie én percussiefranjes dragen de zin waar het misschien wel allemaal om draait: “I took the trip, now I’m born again”. Als metafoor voor deze plaat kan dat in elk geval meer dan tellen.
Album verdeeld door Caroline
Double Veterans releasen ‘Space age voyeurism’ op 12 maart in Het Bos
