Komt het misschien door die roze albumhoes van vijf jaar geleden? Misschien ogen ze niet ‘tr00′ genoeg? Er zijn alleszins meerdere verklaringen mogelijk, maar het is een feit dat er weinig bands voor meer verdeeldheid zorgen tussen metalliefhebbers dan Deafheaven. We zijn dan ook erg blij met album nummer vier, waarmee de genre-overschrijdende groep nog harder durft afwijken van die metal-stereotypes en simpelweg opnieuw doet wat het zelf wil.

Hoewel het vijftal uit San Francisco in een wel zeer specifiek muzikaal spectrum opereert, slaagt de blackmetal-band er toch altijd in bij elke plaat een totaal andere sfeer neer te zetten. Zo kneedde doorbraakplaat ‘Sunbather’ blackmetal, postrock en shoegaze tot een euforisch en dromerig geheel, terwijl diezelfde genremix op het quasi even sterke ‘New bermuda’ uitdraaide op een gitzwarte nachtmerrie (waar zelfs geen sprankeltje hoop meer te bespeuren was). Met deze nieuwste plaat zet het vijftal echter de roze bril weer op en weerklinkt vooral optimisme en levenslust.

‘Ordinary corrupt human love’ telt vier complexe songs van minstens tien minuten, plus drie tracks die eerder dienen als intronummer of als ‘intermezzo’. Dat alles is goed voor een dik uur aan muziek waarin Deafheaven zijn kunnen maximaal benut, met een perfecte verhouding tussen brute blastbeats, demonisch geschreeuw en verfijnd gitaarwerk. De band switcht moeiteloos van een orkaan aan geluid naar een fris zomerbriesje dat voor de nodige verkoeling zorgt, iets waar de twee vooruitgeschoven songs ‘Honeycomb’ en ‘Canary yellow’ goede voorbeelden van zijn. ‘Glint’ en ‘Worthless animal’ mogen er zeker ook wezen, al lijkt het vijftal hier toch wat meer over te schakelen op automatische piloot.

Deafheaven zou zichzelf niet zijn, mocht het geen muzikale progressie maken of risico’s durven nemen met elke nieuwe release. Op hun nieuwste plaat vertaalt zich dat voornamelijk in de twee dromerige intermezzo-tracks ‘Near’ en ‘Night people’ (een duet met Chelsea Wolfe!), waarin we zelfs helemaal geen metal-invloeden terugvinden. George Clarke wisselt zijn giftige screams hier in voor cleane vocalen en dat draait absoluut niet verkeerd uit. We kunnen ‘Night people’ nog niet echt naar waarde schatten als losstaand nummer, in de context van de plaat werkt dit echter prima.

Wie zot was van ‘Sunbather’ maar ‘New bermuda’ te duister vond, gaat zeker blij zijn met ‘Ordinary corrupt human love’. Spreekt dat angstaanjagende van ‘New bermuda’ je meer aan, dan kom je wellicht minder aan je trekken op deze plaat. De band ziet de toekomst nu eenmaal weer wat rooskleuriger in, wat resulteert in een meer opgewekte sound. Hoe dan ook, ‘Ordinary corrupt human love’ is een sterke staaltje blackmetal, dreampop, postrock, whatever met gelukkig nog genoeg beuk-stukken om menig medemens de stuipen op het lijf te jagen.

Op 25 september stelt Deafheaven ‘Ordinary corrupt human love’ voor in Trix.