Cliché: alle IJslandse muziek wordt gekenmerkt door engelengezang, hemelse melodieën en wegdromende soundscapes, al dan niet met wat zachte knisperingen, ideaal voor zondagavonden, voor lange schemerige zomeravonden of lekker knussen hardvuurwinteravonden. Dead Skeletons blazen dit torenhoge cliché op overtuigende wijze weg op ‘Dead Magick’, hun debuutalbum.
Drones en new wave zijn de eerste termen die ons komen toewaaien wanneer we dit schijfje in onze cd-speler schuiven. Bijna negen minuten lang opent ‘Dead Mantra’ op repetitieve, bezwerende wijze, en meteen weten we dat we een opmerkelijk debuut mogen verwelkomen. Het IJslandse drietal klinkt bij momenten als Sisters Of Mercy mét tonnen humor, als Joy Division gekruist met Front 242, en neemt daardoor een unieke plaats in binnen het hedendaagse muzikale spectrum. Het klinkt vertrouwd, maar toch niet op één genre vast te pinnen. In ‘Om Mani’ passeert een flard vroege Underworld, die helemaal opgaat in het repetitieve en erin oplost als een aspirine in een glas troebel water.
Bij vrijwel elk nummer merken we trouwens wel één of andere verwijzing naar telkens een andere groep, zoals The Cramps in ‘Psychodead’ of de psychedelische Beatles van ‘Tomorrow Never Knows’ in ‘Ask Seek Knock’. ‘Dead Magick I’ klinkt bijzonder speels, en het is net die combinatie van het donkere new wave-geluid met telkens een lichtere toets die deze plaat erg verteerbaar maakt. Zelfs wanneer de industrial toer opgegaan wordt (zoals in ‘Ljosberinn’), klinkt dit minder dreigend dan we gewoon zijn binnen dat genre. Wellicht is het de vrouwenstem die doorheen de song gekronkeld komt die dat effect teweegbrengt. ‘When The Sun Comes Up’ begint als een lange drone van Sunn O))), en mondt dan uit in Joy Division pur sang. Sunn O))) is trouwens opnieuw de referentie waar we onmiddellijk moeten aan denken bij ‘Dead Magick II’, dat in alles het tegenovergestelde lijkt van het lichtvoetige ‘Dead Magick I’.
En zo eindigt dit album met het donkerste nummer, waarin voor het eerst geen enkel lichtpunt schijnt te komen, tot de laatste minuut overheerst wordt door het geluid van vogeltjes in een lentebos. Dead Skeletons lijkt ons vooral een groep waarvan we er nu al naar uitkijken hoe ze dit alles live vertalen, en of dan de donkere new wave zal overheersen, dan wel de ironische toetsen.
Album verdeeld door Suburban