Hoewel veel van het mysterie rond Death Grips ondertussen al gaan varen is, slaagt het drietal er nog steeds in om de gemoederen van muziekliefhebbers wereldwijd te verhitten. Op hun, afhankelijk van de gebruikte criteria, zesde langspeler lijkt weinig aan de vaste formule gewijzigd te zijn. In hun hele oeuvre, op de instrumentale mixtapes ‘Fashion Week’ en ‘Interview’ na, zuigen de geschreeuwde vocals van MC Ride de aandacht meteen naar zich toe. Het is pas na enkele luisterbeurten dat je doorhebt dat deze absoluut niet zo indrukwekkend zouden zijn zonder het gedrum van Zach Hill.
‘Bottomless pit’ lijkt in de eerste seconden op een heel andere leest geschoeid te zijn dan gelijk welk ander album van hun hand. Door een sample die je eerder bij pakweg Kanye West zou terugvinden, word je als luisteraar op het verkeerde been gezet. Wanneer na 15 seconden de snoeiharde drums invallen, besef je door die mokerslag weer naar welke artiest je aan het luisteren bent. Op de rest van het album zijn die verrassende elementen helaas minder vertegenwoordigt. De noise-raps van MC Ride in combinatie met die fameuze drums (ik herhaal: ze zijn echt wel de ruggengraat van Death Grips) worden bijgewerkt met elektronische effecten. Het is net door de combinatie van al die elementen dat het trio soms in herhaling lijkt te vallen. Dat déjà-vu-gevoel werkt erg dubbel. Hoewel weinig nummers erg vernieuwend zijn, zorgen ze wel nog steeds voor die befaamde energie-opstoten waar de groep een patent op heeft. Paradoxaal komt Death Grips het hardst over als er niets in overdrive gaat. ‘Eh’ zorgt voor welgekomen variatie. MC Ride lijkt “normaal” te rappen, maar vooral het feit dat Zach Hill ruimte laat voor zijn co-producer Flatlander zorgt voor een aangenaam rustmoment in een plaat die verder barst van de chaos.
De experimentele rapgroep wordt terecht verguisd en opgehemeld in de muziekwereld. Die eerste groep benut zich vaak van het argument dat het trio in feite een one-trick-pony is die vooral op hype teert. Hoe dan ook is het moeilijk om te ontkennen dat ze hun geluid tot in de puntjes afgewerkt hebben en de fans een stevige opkikker geven. Op ‘Bottomless pit’ lijkt die eerste groep van haters hun gram te halen, omdat de tracks op zich nauwelijks bijblijven. Aan de andere kant wordt net daardoor een 40 minuten lange trip opgewekt, waardoor Death Grips zeer effectief inspeelt om meer dan alleen het gehoor.
