Aan de productiviteit van Dylan Baldi twijfelt niemand meer. Hij is amper 20, maar de enthousiaste Baldi bracht met Cloud Nothings maar liefst 3 albums uit in minder dan anderhalf jaar tijd. Het derde plaatje in die lijst heet ‘Attack on Memory’ en is het eerste fysieke resultaat sinds de voordien solerende Dylan besloot een complete band rond zich heen te verzamelen.
Of het nu aan die nieuwe band ligt of aan producer Steve Albini – die het grootste deel van de opnames Scrabble zat te spelen op zijn computer – of misschien wel gewoon aan de ontluikende frontman zelf, is niet helemaal zeker. Wie de opener van ‘Attack on Memory’ hoort, weet echter meteen dat er iets gebeurd is in de wereld van Cloud Nothings. Waar de jonge leeftijd van Baldi overduidelijk doorscheen op het debuut en diens opvolger, klinkt deze nieuwe worp opmerkelijk volgroeid en zelfzeker. Vooral aan het begin en het einde van de plaat horen we een getransformeerde band die stiekem is toegegroeid naar ambitieuze soundscapes met een toets van psychedelica. Het mooiste voorbeeld is het razende ‘Wasted Days’, een ongecompromitteerde aanval op eender welk vooroordeel dat je ooit gekoesterd mag hebben met betrekking tot Cloud Nothings.
In het middenstuk van ‘Attack on Memory’ begeeft de groep zich in meer familiair vaarwater. Baldi speelt met – tegenwoordig overigens erg populaire, denk maar aan Yuck – nineties invloeden als Smashing Pumpkins en Pavement, en levert een mix van behoorlijke en uitstekende songs af. In die tweede groep plaatsen we onder meer ‘Fall In’, ‘Stay Useless’ en het knappe ‘Our Plan’. In deze nummers klinkt Cloud Nothings schaamteloos jeugdig en bij momenten zelfs een beetje emo – dan wel als een weemoedige herinnering aan de meer respectabele begindagen van dat genre.
Cloud Nothings gaat hier lopen met een mooie score. Deels omwille van een sterk album, maar minstens evenveel dankzij die enorme stap vooruit die ze op zulke korte tijd gezet hebben.
Album verdeeld door PIAS