“Hey, I just met you / and this is crazy / but here’s my number / so call me maybe.” Het zou ons niet verbazen mocht je dat zinnetje spontaan met de juiste melodie in gedachten gelezen hebben. Al even waarschijnlijk krijg je dat deuntje het komende uur niet meer uit je hoofd. Carly Rae Jepsens ‘Call me maybe’ moet dan ook zowat de meest aanstekelijke popsingle van de voorbije jaren zijn. Ondanks het aardige ‘This kiss’ leek dat lange tijd meteen de enige echte hit op het palmares van de Canadese zangeres te gaan zijn. Tot nu.
Dankzij ‘Emotion’ vallen Jepsens (potentiële) hits niet langer op één hand te tellen. In een rechtvaardige wereld krijgt zowat elk nummer op het nieuwe album de nodige radio-airplay. Toch lijkt dit niet noodzakelijk een garantie op commercieel succes. Door heel wat songs op voorhand los te laten op het internet en het geheel reeds in juni te releasen in Japan – en zo dus illegale downloads in de hand te werken – lijkt een geslaagde platenverkoop heel erg moeilijk te gaan worden. Dat is jammer, maar vooral bijzonder onterecht.
Tot op zekere hoogte volgt ‘Emotion’ het recept van Taylor Swifts recordbrekende ‘1989’. Hoewel op maat gemaakt van een groot publiek, vertrekken beide albums vanuit invloeden van hippere hedendaagse artiesten. Neem nu bijvoorbeeld ‘Your type’ dat voortgestuwd wordt door het soort pulserende synthesizers waar CHVRCHES ondertussen een patent op heeft. Het soulvolle ‘All that’ leunt dan weer dicht aan bij het werk van Solange of Shura en voor ‘Warm blood’ graaide Jepsen gretig in de trukendoos van Låpsley.
Dit alles was weliswaar niet mogelijk geweest zonder een heus sterrenteam van producers en schrijvers. Zo sloegen Ariel Rechtshaid en Dev Hynes, na een vroegere samenwerking voor Sky Ferreira’s ‘Everything is embarrassing’, nog eens de handen in elkaar voor het eerder genoemde ‘All that’. Die eerste werkte onder andere mee aan platen van HAIM en Vampire Weekend, maar is ook deels verantwoordelijk voor ‘Doing it’, de laatste wereldhit van Charli XCX. Hynes kennen we dan vooral van zijn eigen werk als Blood Orange. Verder werd ‘Warm blood’ nog geproduced door Vampire Weekends Rostam Batmanglij en schreef Sia mee aan ‘Making the most of the night’ en het onweerstaanbaar vrolijke ‘Boy problems’.
Inhoudelijk handelt ‘Emotion’ vooral over, nou ja, gevoelens. In de eerste plaats gaat het over liefde en vrijheid, maar ook de keerzijde van het leven als popster in L.A. (‘L.A. Hallucinations’) komt aan bod. Op ‘I really like you’ gaat de zangeres om te beginnen wel érg ver om te benadrukken hoe leuk ze iemand vindt. ‘Emotion’ is een vurige wens dat een ex gek wordt van verlangen naar haar terwijl zij haar herwonnen vrijheid viert en ‘Your type’ verhaalt over een hopeloze verliefdheid op die ene jongen die nooit de hare zal zijn. Verder leren we op ‘Boy problems’ dat het geen zin heeft om je slaap te laten voor iemand die geen moer om je lijkt te geven. ‘Let’s get lost’, ‘Making the most of the night’ en het euforische ‘Run away with me’ lenen zich tot slot uitstekend om bij valavond de nacht in te rijden, weg van alle zorgen, in een ultieme viering van liefde en vriendschap.
“All i wanna do is get into your head”, zingt Carly Rae Jepsen op ‘I really like you’ en een ongeveer honderdtal luisterbeurten later kunnen we niet anders concluderen dat ze daar met glans in is geslaagd. Waar ‘Call me maybe’ de nummers op het vorige album enorm overschaduwde, zit ‘Emotion’ een pak evenwichtiger in mekaar. Met twaalf songs die allemaal bijna even aanstekelijk en singlewaardig zijn is het een nagenoeg perfecte popplaat. Geef je dus net als wij over aan de heerlijke zoetheid ervan en het zal slechts een kwestie van tijd zijn voor je niet meer zonder kan.
Album verdeeld door Universal
