Hoe doe je dat, relevant blijven? Het is een vraag die Victoria Legrand en Alex Scally, het duo achter Beach House, nachtenlange piekermomenten bezorgde na het goed onthaalde ‘Bloom’ uit 2012. Er kwam slijt op de machine, en de succesvolle formule die het duo gestaag liet groeien van het intieme ‘Devotion’ naar de toegankelijke droompop van ‘Teen dream’ bleek zijn hoogtepunt bereikt te hebben. Het vooruitgeschoven artwork en eerste single ‘Sparks’ gaven al aan dat de aanpak voor ‘Depression cherry’ zich meer in het shoegaze-milieu situeerde, iets wat eigenlijk niet zo’n verrassende verschuiving is. Na behoorlijk wat luisterbeurten op verschillende tijdstippen van de dag en onder verschillende weersomstandigheden om de optimale context van deze nieuwe worp te achterhalen blijkt het vooral een plaat die schittert als nachtelijke achtergrond: rustig genoeg om ondertussen een boek bij te lezen en bij momenten zo direct en nadrukkelijk dat je nekharen overeind komen.
De balans slaat helaas al te vaak over naar ‘achtergrond’. Aanvankelijk weet ‘Depression cherry’ slechts matig te boeien: in de eerste helft van de plaat weten enkel ‘Sparks’ en ‘Beyond love’ echt voor rillingen te zorgen met een scherpe gitaar die zijn doel niet mist en een bijhorend refrein dat blijft hangen. ‘Space song’ behelpt zich dan weer van vernuftige loopjes en een stevige portie weltschmerz om zonder te vervelen de kaap van vijf minuten te overschrijden. Nochtans bewees het duo in het verleden, en vooral op ‘Teen dream’, dat ze ook zonder opvallende trucjes kunnen betoveren. Die magie lijkt aanvankelijk te ontbreken. De tweede helft maakt gelukkig veel goed, met nummers die teruggrijpen naar de succesformule van Beach House. Niet toevallig laat Legrand haar falset daarin achterwege, wat resulteert in ‘Wildflower’ en het heerlijk dromerige ‘Bluebird’ dat zich spontaan ontpopt tot favoriet van het album.
Er wordt nog steeds niet gratuit gezalfd – “It won’t last forever / Or maybe it will” klinkt het in ‘PPP’ – wat doet besluiten dat je voor levensadvies nog steeds niet in Baltimore moet zijn. ‘Depression cherry’ profileert zich dan ook eerder als een welkom wolkje voor de zon, eentje dat je zowel kan waarderen voor de tijdelijke schaduw als voor de wetenschap dat het snel weer voorbij zal glijden. Dat laatste gaat trouwens vooral op voor de wel erg orkestrale afsluiter ‘Days of candy’, compleet met kerkkoortje. Elk moment vrezen we Legrand te zien opstijgen naar hogere regionen. Dat gebeurt net niet, en in de laatste minuten vallen alle stukjes weer op hun plaats, al vergt het de nodige toewijding om dat te horen gebeuren.
“Beach House goes shoegaze” blijkt na herhaaldelijk luisteren uiteindelijk nogal overdreven. Er wordt dan wel deels met succes met nieuwe geluiden geëxperimenteerd, het DNA van het duo lijkt onveranderd. De nieuwigheden zijn grosso modo daadwerkelijk een verrijking en zorgen voor een frisse wind, die gelukkig al de goede elementen niet zomaar wegblaast. ‘Depression cherry’ is daardoor allerminst de kers op de taart van Beach House, maar is gelukkig niet zo lamentabel dat we erdoor in een depressie verzeilen.
Album verdeeld door Pias
Beach House live aan het werk zien kan binnenkort in Amsterdam (Paradiso, 02.10, info & tickets) en Brussel (AB, 03.10, info & tickets)
