De regenboog van Baroness kan niet snel genoeg gevuld raken. Na ‘Red album’, ‘Blue record’ en ‘Yellow & green’ is het nu de beurt aan ‘Purple’: het album dat een einde moet maken aan een lang verwerkingsproces. Net na de release van ‘Yellow & green’ raakte de band immers betrokken bij een zwaar busongeval tijdens hun tour door Engeland. Gevolg: drummer Allen Blickle en bassist Matt Maggioni verlieten de band, terwijl zanger John Baizly aan een lange fysieke en mentale revalidatie begon. Drie jaar en een geslaagde rekruteringsronde later toonde Baroness zich onder andere op Pukkelpop opnieuw springlevend.
Baroness, Mastodon, Kvelertak, Graveyard,… ze behoren allemaal tot de categorie evenwichtskunstenaars in het metalcircuit. Stuk voor stuk zijn het groepen die op de dunne koord tussen metal, rock en indie balanceren. Non-conformistische combo’s die op metalfestivals niet volkomen aarden, op rockgebeurens niet standvastig wortelen, maar in het cross-over circuit steeds over een grote schare fans blijken te beschikken. De trouwe luisteraars zullen het wellicht niet graag horen, maar met ‘Purple’ neigt de balans net meer richting gangbare rock ten nadele van zinnenprikkelende metal.
Hoewel Baizly en zijn kornuiten er in het verleden steeds in slaagden om zowel te provoceren als te omarmen, blijft ‘Purple’ hangen in de buikholte. De plaats waar het gevoel goed zit, de maag soms wat gromt en knort, maar waar er geen ontblote hoektanden te vinden zijn en een vuistslag opgevangen wordt door een laagje vet, terwijl diezelfde slag vijftien centimeter lager lelijk kan huishouden. De plaat gaat nochtans voortvarend van start met ‘Morningstar’; rechtkrabbellen, je rug rechten en de draad oppikken waar hij enkele jaren blijven liggen is. Massieve melodische rock die de emotie niet schuwt.
Mooie liedjes duren helaas niet lang. Dieptepunt ‘Chlorine & wine’ roept heimwee naar de snedigheid van weleer op, met een te grote dosis aan pathos en gemakzucht. Weg ontmoetingen met een orkaankracht aan intensiteit, hallo gezapige kerstsfeer. ‘Shock me’ en ‘Try to disappear’ naderen de grenzen van toegankelijke meezingrefreinen, een plek die enkel voor verderf, bezoedeling en onmiskenbare teloorgang kan zorgen wanneer deze bezocht wordt. Mensen met smetvrees hoeven vooralsnog niet te panikeren: de kwaliteitsgarantie waarvoor Baroness staat, wordt namelijk nergens verontreinigd.
‘Kerosine’ zou met zijn scherpe gitaarriffs en rammelend drumwerk niet misstaan op ‘Yellow & green’, maar het echte venijn zit zoals zo vaak in de staart. Het evenwicht tussen de bewogen overtuigingskracht van Baizly’s stem en de stevige riffs wordt herontdekt tijdens ‘Desperation burns’, waarna de kwetsbaarheid in ‘If I have to wake up (would you stop the rain)’ omgeven wordt door een robuust melodisch harnas. Deze slotakkoorden maken dat deze paarse trip het uitluisteren waard is en knopen aan bij de kwaliteit die we verwacht hadden te krijgen.
‘Purple’ dient zich bijgevolg aan als een plaat binnen de comfortzone, waar het vertrouwen van deze vernieuwde band wordt opgekrikt, het niveau solide is en de sound herkenbaar. Maar zoals de quote luidt: “Great things never came from comfort zones”
Baroness speelt op 22 maart in de Ancienne Belgique. Alle info over dat concert vind je op hun website.
