Een eerste langspeler, die laat Astronaute op ons los. ‘Petrichor’ heet hij en we hebben het moeten opzoeken: het verwijst naar de geur wanneer regen op droge rond valt. In feite betekent die naam nog iets veel mooiers als je weet dat het Griekse “ichor” bloed van de Goden inhoudt: het is de geur die het bloed van de Goden aan de stenen onttrekt. Dat lijkt dan ook een passende naam voor muziek van een band die melancholie incorporeert en die, zalig als een zomerse plensbui, op ons doet neerdalen.

Drie jaar zaten er tussen de ep ‘Myriad’ en de het langspeeldebuut en het was geen rechte lijn: de band die ze rond zich had verzameld, kent intussen al een compleet andere bezetting. En al laat opener ‘Hours’ iets zien van de kwetsuren die opgelopen werden, in ‘Poison ivy’ klinkt vooral strijdlust in een song die opgewekter wordt en zich niet laat wegzetten onder een sluier van triestige mist. Vallen is nooit leuk, maar als je opnieuw kan opstaan, leer je met de littekens te leven en ze te dragen als eretekens verdiend in de strijd die het leven kan zijn.

Zeseneenhalve minuut lang zwaait ‘Scales’ de plaat uit en een meer geschikte afsluiter is niet voor te stellen. De heerlijke combinatie van door tristesse doordrongen muziek en toch hoopvolle lyrics (“don’t you worry / your lungs will fill up in time / and don’t you worry / I’m here“) is de perfecte samenvatting van een langspeler die beide aspecten voortdurend verbindt.

Myrthe Luyten (die ook bij Mad About Mountains speelt) heeft een erg kenmerkende, vrij mannelijk klinkend stemgeluid en ze weet perfect muziek te maken die erbij past. Het lijkt bij momenten alweer herfst in maart. En hoewel de zangeres nog maar (bijna) 25 is, klinkt ze alsof ze al heel wat bagage meezeult.

Een absoluut hoogtepunt vormt ‘Ruins in blue’. Het roept vrijwel meteen ‘Your ghost’ van Kristin Hersh in herinnering. De simpele melodie staat aanvankelijk haast naakt voor ons en wanneer andere instrumenten invallen, benadrukken ze die kwetsbaarheid veeleer dan dat ze ze bedekken of in bescherming nemen. ‘In the cold’ sluit misschien nog wel het meest aan bij eerder werk op ‘Myriad’. In een luisterproef zouden we deze song er meteen uithalen als één van Astronaute. Daarmee illustreert de Limburgse dat tussen het vertrekpunt en deze grote mijlpaal dingen veranderd zijn, maar dat iedereen ook een rode draad vasthoudt in zijn of haar leven. Dat ze hier Bert Vliegen van Horses, waar Myrthe ooit zelf deel van uitmaakte, als bandlid opnieuw treft, kan dan geen toeval zijn.

Je kan Astronaute live aan het werk zien in de Schouwburg in Kortrijk (12.03, info en tickets), de Stadsschouwburg van Mechelen (17.03, info en tickets) en Trix in Antwerpen (07.04, info en tickets). Hou de website van de band in de gaten voor meer optredens.

Album verdeeld door Zealrecords