Er zijn van die Amerikaanse artiesten zoals Dave Matthews en Taylor Swift die in hun thuisland heel succesvol zijn maar van wie de muziek er om de ene of de andere reden niet in slaagt om over te waaien naar de andere kant van de oceaan. Andrew Bird is daar nog zo’n voorbeeld van. In de Verenigde Staten is hij al jaren een vaste waarde en ook dit jaar krijgt hij een even hoog plaatsje als bijvoorbeeld Feist op de affiche van Coachella. Dit is zeker niet onverdiend. Bird is een muzikaal genie die zijn carrière heel au sérieux neemt. Zijn laatste creatie ‘Break It Yourself’ is een nieuw recept gemaakt van dezelfde ingrediënten, zijnde viool, gefluit, gitaar en zang.
Op vierjarige leeftijd is Bird al viool beginnen spelen. Geen wonder dat hij ze nu beter beheerst dan Indiana Jones zijn zweep. Hij bespeelt ze bovendien op alle mogelijke manieren. Tokkelen en zelfs strummen komen even vaak voor als gewoon strijken. Op ‘Break It Yourself’, inmiddels al zijn zevende plaat, doet hij het niet anders. De structuur van een Andrew Bird-song wordt gekenmerkt door veel verschillende lagen. Daarbij maakt hij veelvuldig gebruik van loops. Neem nu het opgewekte ‘Orpheo Looks Back’: eerst loopt hij drie verschillende tokkelriffs op zijn viool waarna hij er een melodie op strijkt en aanvult met fluiten en zang. Gooi daar nog lyrics bovenop die veel Amerikanen in hun woordenboek moeten gaan opzoeken en klaar is kees.
Op ‘Break It Yourself’ gaat Bird op zoek naar het evenwicht tussen experimentele en toegankelijke muziek (Desperation Breeds…), tussen tempowisselingen en rust (Give It Away) en tussen grimmige teksten en vrolijke melodieën (Near Death Experience Experience). De eerste single ‘Eyeoneye’ neigt wat meer naar indierock, In tegenstelling tot de andere songs op de plaat bouwt hij ze niet traag op maar valt hij meteen met de deur in huis met een stevige riff. Hij zingt over zelfstandig te zijn door zelf je hart te breken in plaats van te wachten tot je geliefde het gedaan maakt. Je eigen hart breken ter bevordering van kunst dus. Bird verwijst zoals in andere songs op de plaat naar de beëindiging van zijn relatie. Op songschrijvend vlak is Bird de heer en meester van de folk-rock. Toch slaagt hij er niet in om de luisteraar volledig bij de keel te grijpen met zijn muziek. Het geheel mist vaak wat power. Zeker songs als ‘Sifters’, het langdradige ‘Hole in The Ocean Floor’ en de overbodige instrumentale afsluiter ‘Belles’ gaan aan onze oren voorbij.
Toch bevestigt Andrew Bird dat hij meer dan de doorsnee muzikant bekwaam is een eigen sound te creëren. Zowel op muzikaal als op tekstueel vlak getuigt ‘Break It Yourself’ van intelligentie en creativiteit. Hou hem in de gaten want met deze plaat doet hij een smaakvolle toevoeging aan zijn oeuvre. Momenteel vliegt hij door Europa. Zeker een aanrader om deze hoogvlieger live aan het werk te zien.
Andrew Bird speelt vanavond in een uitverkocht Paradiso te Amsterdam (meer info).
Album verdeeld door V2