Verhuizen naar L.A., Miles Kane ontmoeten op een feestje en vervolgens voorgesteld worden aan Alex Turner die prompt besluit je onder zijn vleugels te nemen en samen nummers te schrijven: het overkwam de Amerikaanse Alexandra Savior allemaal nog voor ze 21 werd. Op haar zeventiende vergaarde ze al enige naamsbekendheid toen Courtney Love Saviors cover van ‘Big jet plane’ oppikte en de profetische woorden “This girl is gonna be huge” sprak. Na een passage van haar nummer ‘Risk’ in de hitserie True Detective en ettelijke keren het voorprogramma van The Last Shadow Puppets verzorgd te hebben (Savior schreef zelfs mee aan ‘Miracle aligner’ ), is het nu tijd voor haar debuutalbum, ‘Belladonna of sadness’.
Elf nummers lang betovert, bezweert en doorboort Turners poulain menig hart met haar karakteristieke stem en een sound die ze zelf omschrijft als “feminist angst horror film feel”. Het is vooral breakup-song ‘M.T.M.E.’ die deze richting inslaat, getuige de dreigende basgitaar en dromerige vocals, alsook de snijdende solo voorafgegaan door een kille angstkreet.
De aanstekelijke en zeemzoete “La-di-dah’s” in opener ‘Mirage’ verdoezelen even Saviors moeizame zoektocht naar haar ware alter-ego (“Anna-Marie Mirage”) en resulteren in een dikke middelvinger naar de platenlabels die van haar een nieuwe P!nk of Katy Perry wilden maken (“I sing songs about whatever the fuck they want”). Wat volgt is ‘Shades’, een nummer dat de gemiddelde snelheid van ‘Belladonna of sadness’ lichtjes verhoogt. Achterna gejaagd door drums en bas klinkt Saviors kenmerkende stemgeluid melancholischer en scherper dan tevoren.
Het bloedmooie ‘Girlie’ moet in de studioversie lichtjes inboeten aan kippenvelgehalte in vergelijking met een eerder opgedoken liveversie. Soms is less nu eenmaal more en heeft een breekbare stem niet meer nodig dan enkele met tristesse overgoten gitaarakkoorden. Schoonheidsfoutje. Spookachtig tweeluik ‘Vanishing point’ en ‘Mystery girl’ drijft verder op de laatste golven van huilende gitaarriffs en vormt het perfecte slot voor veertig minuten vol mysterie en donkere zondagavondgevoelens.
‘Belladonna of sadness’ klinkt bovenal als een geslaagde kruisbestuiving tussen The Last Shadow Puppets en Lana Del Rey. De rauwe melancholie en scherpe gitaren vormen de ideale funderingen voor Alexandra Saviors pure stemgeluid. De vraag is nu alleen in hoeverre Alex Turner heeft bijgedragen tot dit sprookje en of hij in de komende jaren ook nog een rol van betekenis zal spelen in Saviors verdere ontwikkeling. Wij staan in ieder geval te popelen om in de toekomst nog meer te horen van deze ruwe diamant, want zoals ze zelf zingt in ‘Mirage’: “She’s almost like a million other people that you’ll never really get to know”.
